ΧΤΕΣ ΒΡΑΔΥ Σ' ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ...

Ξεκινησαμε μαζι να περπαταμε στη γειτονια. Μου κρατουσες το χερι και πηγαιναμε...κι ειχε εναν ηλιο εξωωω! Στη γωνια του δρομου συναντησαμε κι αλλους. Και μετα κι αλλους κι αλλους σε καθε δρομο, σε καθε γειτονια. Ενωνομασταν, γινομασταν μια παρεα, κρατιομασταν ολοι χερι με χερι και ολο μεγαλωνε το πληθος. 10, 100, 1.000, 10.000, 100.000...εχασα το μετρημα...Χερια δεμενα, χαμογελο στα χειλη κι ενα τραγουδι ακουγοταν σαν ψιθυρος που δυναμωνε, σαν μια φωνη..."ποτε θα κα- ποτε θα κανει ξαστερια;" Γυρισες και με κοιταξες. "Συνεχισε" μου ψιθυρισες, "μη σταματας, συνεχισε!" Φτασαμε σε μια μεγαλη πλατεια. Εκει απεναντι ειχε ενα τεραστιο επιβλητικο κτιριο. "Εκει", μου ειπες, "εκει μεσα ειναι ολοι αυτοι που μας κλεβουν τα ονειρα"...εστρεψα το βλεμμα ενα γυρο. Το πληθος ειχε μεγαλωσει απιστευτα, μεχρι εκει που εφτανε το ματι εβλεπα ανθρωπους να περπατουν χερι με χερι, ανθρωπους ετεροκλητους, γιατρους, δασκαλους, λιμενεργατες, επιχειρηματιες, πλοιοκτητες, υπαλληλους, στρατιωτικους, φανταρους, ναυτες, γυναικες, παιδια, νεους, ηλικιωμενους, μπαμπαδες με μωρα στο καροτσακι, δικηγορους, ανεργους, AMEA, νοσοκομους, ασθενεις και υγιεις. Ακομα και οι αστυνομικοι ηταν στο πλευρο μας, μεσα στον κοσμο, κομματι δικο μας. Καποιοι "αγνωστοι" προσπαθησαν να σπασουν την πορεια, αλλα κρατιομασταν τοσο γερα απο το χερι που ηταν αδυνατον να προσχωρησουν και να μας διασπασουν. Στεκομασταν τωρα εξω απο εκεινο το επιβλητικο κτιριο. Το τραγουδι δυναμωνε..."ποτε θα κανει ξαστερια;" Η νυχτα ειχε αρχισει να πεφτει, μερικοι αναβαν κερια, αλλοι ειχαν βγαλει την κιθαρα και συνοδευαν το τραγουδι μας, καποιος φωναξε "για τον Αλεξανδρο", ενας αλλος "για την Ελλαδα που αγαπησαμε", αλλος παλι "για τα ονειρα μας", ενας ακομα "για τα παιδια μου", συνθηματα παντου "για τη δικαιοσυνη", "για τη δημοκρατια", "για ενα ακλυτερο αυριο", " για την ελευθερια"! Το τραγουδι ολο και δυναμωνε, εγινε κραυγη, αρχισε να ταξιδευει στον ανεμο, εγινε ενα με τα συννεφα και τα αστερια! Στο μεγαλο κτιριο οι κουρτινες σαλευαν, προσωπα κατωχρα κοιτουσαν καχυποπτα και αλαφιασμενα, δεν υπηρχε ομως καμια κινηση, καμια αναμπουμπουλα. Υπηρχε μονο η ηρεμια της παραιτησης, της συνειδητοποιησης του the game is over!...Ειχαν καταλαβει πια πως ολα τελειωσαν...η μηπως μολις τωρα αρχιζουν;;;