24 DAYS' CHALLENGE # 23: ΨΑΘΑ

Θυμαμαι κατι καλοκαιρια. Απο αυτα που κρατουσαν 3 ολοκληρους μηνες. Θυμαμαι τη μυρωδια τους. Αυτην της αλμυρας, ανακατεμενης με λιγη παιδικη αθωοτητα, ενα ματσο ονειρα και με αμυγδαλο απο τον κορφο της μανας μου. Θυμαμαι πως περιμενα τις Κυριακες. Καθε μα καθε Κυριακη. Ενα τσουρμο ολακερο. Τρεις οικογενειες, τρια αυτοκινητα. Τουλαχιστον... Η μαμα μου, ο μπαμπας μου, η αδερφη μου κι εγω. Οι θειοι μου και τα ξαδερφια μου στα αλλα δυο. Συχνα πυκνα και καποιοι φιλοι. (Γιατι μου φαινεται οτι οι οικογενειες ηταν τοτε πιο δεμενες;) Εξορμηση στη θαλασσα. Ψυγειακι παντα με ολα τα απαραιτητα. Ομπρελα δικη μας. Και ψαθες. Που η καθεμια ειχε στο τελειωμα αλλο χρωμα. Πρασινο, γαλαζιο, φουξια. Η φουξια ειδικα ηταν το μηλο της εριδας.
Ξεκινουσαμε πρωι. Σιγουρα οχι μετα τις 9μιση. Σπανια πηγαιναμε δυο φορες στο ιδιο μερος. Η διαδρομη ποικιλε απο μια ωρα εως και τρεις. Αλλα δεν μας ενοιαζε. Τραγουδια στο αυτοκινητο, σε οποιο αυτοκινητο ειχε μαζεψει τα πιτσιρικια. Συνηθως, στο δικο μας ημασταν εγω κι η συνομιληκη σχεδον ξαδερφη μου, ενω η αδερφη μου με την αλλη μου ξαδερφη και τον ξαδερφο μου που ηταν οι ηλικιες τους πιο κοντα πηγαιναν με εναν θειο μου. Παιχνιδια, διαβασμα κομικς. Και καμια φορα φωνες και καβγαδες. Για το παιχνιδι που χαθηκε, για το κομικς που θελαμε κι οι δυο. Η για κατι ασχετο. Κι ειχαν τοση γλυκα αυτοι οι καβγαδες! Τοση ανεμελια!
Υστερα φταναμε. Γελια, φωνες, να κατεβασουμε τα πραγματα, να στηθουν οι ομπρελες και να στερεωθουν με κατι βαρυ, μην τις σηκωσει ο αερας. Επειτα, βουτιες ατελειωτες. Μεναμε στη θαλασσα μεχρι να γινουμε μπλε! Ετρεμαν τα χερια και τα δοντια, αλλα εμεις εκει! Τοτε δεν ηταν ακομα της μοδας ουτε οι ρακετες ουτε τα beach volley ουτε καν τα beach bar. Το πολυ πολυ να ειχαμε καμια μπαλα να παιξουμε μεσα στη θαλασσα. Κι ομως... η ωρα περναγε τοσο μα τοσο γρηγορα. Κι αρχιζε η πρωτη πεινα. Απο το σπιτι φευγαμε νηστικοι. Ρητη απαγορευση του πατερα μου να εχουμε φαει το ο,τιδηποτε περα απο ενα ποτηρι γαλα πριν μπουμε στη θαλασσα. Το ψυγειακι εφοδιασμενο πληρως. Νερα, χυμοι, φρουτα. Αχ αυτα τα φρουτα! Το ροδακινο να μοσχομυριζει, να σταζουν τα ζουμια πανω στην ψαθα! Με το φουξια τελειωμα. Η το πρασινο, η το γαλαζιο. Καπελο, αντηλιακο και ηλιοθεραπεια. Χωρις φοβο απεναντι σε εναν ηλιο εχθρικο. Τοτε ηταν ακομα ολα αυτα στην αρχη τους, ο ηλιος ακομα συμβολιζε την υγεια και το μαυρισμα ηταν η επιδειξη οτι ειχες κανει τελειες διακοπες! Και χαζεμα. Ατελειωτο χαζεμα πανω στην ψαθα, με το βλεμμα να χανεται μεσα στο γαλαζιο, με την αισθηση της ζεστασιας και της ασφαλειας, με χιλιες δυο σκεψεις και νεανικες ευχες, επιθυμιες να συντροφευουν αυτο το χαζολογημα. Πηγαδακια μικρα, οπου μοιραζομασταν μικρα η μεγαλα (η εστω για το παιδικο μυαλο μας μεγαλα) μυστικα και νομιζαμε -αφελως- οτι οι μεγαλοι δεν ακουγαν! Πολλες φορες η ψαθα υποδεχοταν καποιο κρυφο δακρυ για εναν πλατωνικο ερωτα χωρις ανταποκριση. Αλλες φορες παλι γινοταν ο φιλοξενος τοπος για εναν υπνακο υπο τον ηχο του κυματος. Μα τω Θεω, οσων χρονων ειμαι καλυτερο νανουρισμα δεν εχω ακουσει!
Νωρις το απογευμα μαζευαμε τα πραγματα και ξεκινουσαμε, χορτασμενοι οσο γινεται απο θαλασσα και ηλιο, για την κοντινοτερη ταβερνα. Φαγητο, μπυρα η κρασι για τους μεγαλους, πορτοκαλαδα μπλε για τα παιδια. Αργοτερα στην εφηβεια, ολο και μας επετρεπαν μια τζουριτσα κρασακι η μπυριτσα. τι ικανοποιηση! Εισαγωγη στον κοσμο των μεγαλων! Καυχημα για το Σεπτεμβρη στο σχολειο.
Μετα το φαγητο, ξεκινουσαμε για την επιστροφη. Απαραιτητως σταση για καφεδακι καπου στα μισα. Κατα προτιμηση σε μερος με αλανα η παραλια για να πιουν οι γονεις τα καφεδακια τους ησυχοι κι εμεις να ξεσαλωσουμε λιιιιγο ακομα.
Τελος, εξαντλημενοι, μα απολυτα ικανοποιημενοι, μπαιναμε ξανα στα αυτοκινητα, καθενας στο δικο του αυτη τη φορα, γιατι καποια στιγμη θα χωριζαν οι πορειες μας. Αν και, συχνα πυκνα, μας εκαναν το χατηρι να ταξιδεψουμε με την ιδια παρεα οπως το πρωι και να κανουμε μια σταση... ανταλλαγης πληθυσμου... λιγο πριν φτασουμε.
Σχεδον παντα πεφταμε σε κινηση. Κι οταν τελικα φταναμε κοντα στο σπιτι, τραγουδουσαμε ενα παιδικο (μαλλον) τραγουδακι η ισως αυτοσχεδιο της μαμας μου. Να δεις πως πηγαινε... "φτασαμε φτασαμε τα φασολια βρασαμε"... πιο κατω δεν θυμαμαι...
Θυμαμαι κατι καλοκαιρια γεματα ανεμελια! Γεματα ξεγνοιασια! Γεματα απο την ορμη της παιδικης και εφηβικης ηλικιας. Μακρυα απο αγχος και ρουτινα. Φροντιζαν αλλωστε για αυτο οι γονεις μας. Γεματα ομως με αγαπημενες αναμνησεις και σπανιες στιγμες. Τα θυμαμαι... και μου λειπουν, μου λειπουν πολυ! Και φοβαμαι... φοβαμαι πως η καθημερινοτα, ο σημερινος αγωνας για την επιβιωση, η τεραστια ελλειψη χρηματων, η κουραση... μηπως ολα αυτα δεν με αφησουν να δωρισω στο γιο μου, στα παιδια μου τετοιες αναμνησεις... Φοβαμαι μηπως δεν χρωματισω τα καλοκαιρια του με ηλιολουστες μερες και ηρεμες θαλασσες...
Και δεν ξερω που εχω βαλει κι αυτη την ψαθα...Με το φουξια τελειωμα...


 Η αναρτηση αποτελει μερος της συμμετοχης μου στο παιχνιδι 24 days' challenge του blog myStick land και συμμετεχουν τα εξης ιστολογια:

confusedmindblog

mytripssonblog

everydayhappyhome

mystickland

Η ζωή είναι ωραία

Μια αναπνοή  

Butterfly's world