ΜΙΚΡΟΙ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ

Ξερω μια γυναικα, που το παιδι της ειναι βουτηγμενο στα ναρκωτικα, αλλα δυστυχως αρνειται να βοηθηθει. Η ιδια απο τη στεναχωρια της εχει αρρωστησει και αυτο δεν το λεω μεταφορικα. Ειναι μια διαλυμμενη υπαρξη, βλεπει το παιδι της να χανεται, εχει υποστει ψυχικη και οικονομικη αφαιμαξη απο αυτην την κατασταση. Κι ομως αυτη η γυναικα μπορει να γελαει, να ονειρευεται, να ελπιζει σε κατι καλυτερο. Σε ολο τον πονο μεσα, δουλευει, χορευει, αγκαλιαζει, χαμογελαει...

Ξερω εναν πατερα, που το παιδακι του ειναι χρονια αντιμετωπο με τον καρκινο του εγκεφαλου. Παραπαιει, αναμεσα σε εγχειρισεις και χημειοθεραπειες, αναμεσα στα θελω και τα πρεπει, την αγωνια ενος γονιου που πρεπει να παρει τη σωστη αποφαση, γιατι η λαθος θα του κοστισει το παιδι του. Κι ομως, αυτος ο πατερας αντλει απο το ιδιο του το παιδι τη δυναμη να συνεχισει να παλευει, απο ενα χαμογελο ολη την ευτυχια. Ονειρευεται ενα μελλον για το παιδι του, το διεκδικει με καθε τροπο και αγωνιζεται να κρατησει ενωμενη την οικογενεια του...

Ξερω μια γυναικα που εχει δυο παιδια με αναπηρια. Που ξοδευει ολη της την ενεργεια και τη δυναμη να υφαινει για αυτα ενα μελλον σπαρμενο με αγαπη, με ιδανικα, με αξιες. Που παλευει μονη της να διασφαλισει εκπαιδευση και καταρτιση στα παιδια της, σε εναν τοπο φτιαγμενο μονο για τους αρτιμελεις. Που βλεπει την αιωνια παιδικοτητα τους σαν ευλογια και οχι καταρα. Που μπορει κι αυτη να γελαει και να αγαπαει δυνατα...

Ξερω ενα παληκαρι. Εχει χασει τον πατερα του. Κινδυνευει να χασει και τη μανα και τον αδερφο του. Ειναι πολυ λυπημενος. Δεν εχει ουτε τους πορους να βοηθησει οικονομικα την οικογενεια του. Ξυπναει το πρωι κι αντικρυζει με χαμογελο την καινουργια μερα, ετοιμος να αντιμετωπισει καθε καλο η ασχημο νεο. Ξορκιζει τον πονο με μια ζεϊμπεκια...

Ξερω ενα παιδι. Ο καρκινος δεν το αφηνει σε ησυχια. Ποναει, παιδευεται, δεν ξερει γιατι, δεν καταλαβαινει ακριβως τι του συμβαινει. Κι ομως χτυπαει τον εχθρο με αξιοζηλευτη δυναμη, παλευει να κρατησει μια αθωοτητα, μια παιδικη ηλικια που ο καρκινος προσπαθει με βια να του κλεψει, δινει κουραγιο και παραδειγμα σε ολους, αγαπαει και με ενα χαμογελο διωχνει καθε αμφιβολια, καθε κακη σκεψη...

Ξερω εναν νεαρο. Πρωτα εχασε τον καλυτερο του φιλο. Μετα, εχασε τον πατερα του. Τελος, εχασε την υγεια του. Κι ομως, αυτος ο νεαρος δεν το βαζει κατω. Δουλευει, διαπρεπει στη δουλεια του, ερωτευεται, γελαει, ταξιδευει και μου δινει μαθηματα μεσα απο τη ζωη του...

Ξερω, η μαλλον ηξερα, ενα κοριτσι σαν ολα τα αλλα. Ενα ατυχημα την καθηλωσε σε αναπηρικο καροτσακι. Οι γιατροι της αφησαν μια ελπιδα οτι ισως, καποτε...Με αυτη την ελπιδα περασαν 10 ολοκληρα χρονια, μεχρι την τελευταια φορα που την ειδα και ως τοτε δεν ειχε περπατησει. Δεν ξερω τωρα που βρισκεται. Ξερω οτι ζουσε την καθε στιγμη, ερωτευοταν, εβγαινε, διασκεδαζε, σπουδαζε, συμμετειχε παντου και ειχε μονιμα ενα χαμογελο ζωγραφισμενο στο προσωπο της...

Ξερω πολλους ακομα τετοιους μικρους πριγκιπες, Δον Κιχωτες που αρνουνται να παραιτηθουν απο τα ονειρα τους, ηρωες της καθημερινοτητας, αφανεις και γι' αυτο ακριβως τοσο μα τοσο σπουδαιους!
Ας ριξουμε μια ματια γυρω μας...ας παψουμε να βλεπουμε το μαυρο και το ασχημο. Ας κοιταξουμε για λιγο με την καρδια μας τον κοσμο...Θα δουμε μεσα απο τον πονο να ανθιζει η ελπιδα...μεσα απο το δακρυ η δυναμη...το φως και η αγαπη...θα δουμε οτι παντου, οπου γυρισουμε υπαρχει κρυμμενη ομορφια...μεσα κι εξω...στους σχηματισμους απο τα συννεφα, στα ματια ενος κουταβιου, στο γελιο ενος παιδιου, ακομα και στους βιαστικους επιβατες ενος λεωφορειου ασφυκτικα γεματου...
Και να σας πω ενα μυστικο; Δεν χρειαζεται και πολυ ψαξιμο για να τη βρουμε...φτανει να αγκαλιασουμε εκεινο τον μικρο ηρωα που κρυβεται μεσα μας...και στα ευκολα και στα δυσκολα...



Καλο Σαββατοκυριακο ΘΑ εχουμε! Καλη ζωη ΘΑ εχουμε! Δεν μπορει να ειναι αλλιως...εχουμε μονο μια...κι ο καθενας πορευεται με ο,τι εχει και κανει το καλυτερο που μπορει με αυτο...Δεν συμβιβαζομαστε με τιποτα λιγοτερο!
Πεταλουδισια φιλια σας στελνω!
Με χαμογελο...