Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

Την αγάπη τραγουδάς
στου ανέμου το θρόισμα.
Με τα πολύχρωμα φτερά σου τριγυρίζεις.
Απο φύλλο σε φύλλο,
γλυκοπαίζεις νανούρισμα.
Στα λουλούδια και στα δέντρα το χαρίζεις.
Την καρδιά σου κρατάς
μυστικό επτασφράγιστο.
Οι πεταλούδες μέσα σε κλουβιά δε ζούνε.
Πριν δαγκώσεις το μήλο,
μυρωδιά από Παράδεισο,
ροδοπέταλα κι αγκάθια σε φιλούνε.

Πες Πεταλούδα και σε μένα,
στα σύννεφα όταν ταξιδεύεις
κι από τον κόσμο δραπετεύεις,
αν γαληνεύεις.
Ποια μυστικά χιλιοειπωμένα
σου ψιθυρίζουνε τ' αστέρια,
σαν τα φτερά γίνονται χέρια
αγαπημένα;

Σιωπή στο φεγγάρι
και στον ήλιο μια θάλασσα,
μες στα βέλη εχει βυθίσει την καρδιά σου.
Φλόγα η σκέψη μου άναψε
πως τα χρόνια μου χάλασα,
κυνηγώντας τη σκιά μου στη σκιά σου.
Σε κοιτώ που με χάρη
το χειμώνα υποδέχεσαι
κι ας το ξέρεις πως το χιόνι σε σκοτώνει.
Φτερωτός θεός άστραψε.
Στη ματιά σου τον έδεσες.
Και μετά μ' ένα φιλί σ' αφήνει μόνη.

Πες Πεταλούδα τι γυρεύεις,
όταν, μαζί με το κορμί σου,
στον έρωτα και την ψυχή σου
την ταξιδεύεις.
Κι αν τ' όνειρό σου παγιδεύεις
να στο σκορπίσει ο αγέρας,
εκεί, στο χτύπημα της σφαίρας
πώς ζωντανεύεις;

Χριστίνα Λέλη, 17 Σεπτεμβρίου 2009