Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ VOL. 2

Αν παντα στη ζωη μου πιστευα σε κατι, αυτο ηταν η δυναμη της αγαπης και της καλοσυνης.
Αν και γενικα θεωρω πως οι καλες πραξεις που κανουμε πρεπει να μενουν αφανεις, για να εχουν αξια -κανε το καλο και ριξτο στο γιαλο- θελω να μοιραστω μαζι σας μια ιστορια που μου συνεβη πριν απο δυο βδομαδες περιπου.
Πρωτα ομως, θα ηθελα να σας μιλησω για μενα, για το παρελθον μου και τον τροπο που μεγαλωσα, πιστευω πως εχει σημασια.
Μεγαλωσα λοιπον σε μια οικογενεια με μια σχετικη οικονομικη ανεση, εξ' ου και το ιδιωτικο δημοτικο σχολειο. Καπου στην αρχη της εφηβειας, μερικοι λαθος χειρισμοι του πατερα μου, μας οδηγησαν στην οικονομικη καταστροφη. Την εποχη εκεινη οι γονεις μου ηταν σε διασταση. Θυμαμαι να ακουω παντα τους γονεις μου να μου λενε για καθε τι που εκανα "προσεχε τι κανεις, προσεχε τι θα πει ο κοσμος, η γνωμη των αλλων, η γειτονια" κλπ κλπ, με μια ιδιαιτερη αποστροφη, η οποια εκεινα τα χρονια ενισχυθηκε κι εγινε πεποιθηση να κανω αυτο ακριβως που θελω, χωρις να με ενδιαφερει η γνωμη των αλλων, ιδιως των ξενων. Γιατι, με ελαχιστες εξαιρεσεις, δεν θυμαμαι οταν ειχαμε ενα καρο προβληματα, οικονομικα και οικογενειακα, να μας χτυπησε κανεις απο τους "κοινωνικους σχολιαστες" της γειτονιας την πορτα να δει αν ειμαστε καλα η αν χρειαζομαστε κατι...Τεσπα, καλη καρδια... Η γειτονια μου σημερα ειναι πολυ πιο ανθρωπινη νομιζω...
 Λιγο αργοτερα, ο πατερας μου διαγνωστηκε με XAΠ (Χρονια Ανεπαρκεια Πνευμονων), μια ασθενεια ιδιαιτερα σοβαρη και επωδυνη. Τοτε η μητερα μου αποφασισε να τον φερει πισω στο σπιτι και του σταθηκε σαν να μην ειχαν χωρισει ποτε. Η γυναικα αυτη δουλεψε σαν το σκυλι, σα μανα και σαν πατερας μαζι, για να κρατησει ορθιο το σπιτικο μας, να μη μας λειψει τιποτα. Και δεν μας ελειψε. Κι ομως, παρολες τις δυσκολιες, θυμαμαι παντα να υπαρχει στο σπιτι μας κατι για τους αλλους, τους λιγοτερο τυχερους. Θα ηταν ισως ενα βιβλιο, ενα παιχνιδακι τα Χριστουγεννα, ενα πυτζαμακι το Πασχα, κανενα τετραδιο στην αρχη της σχολικης χρονιας, κατι τελος παντων απο τη μητερα μου για τα πιο φτωχα παιδιακια της γειτονιας. Αυτο ποτε δεν το ξεχασα! Μεγαλωνοντας, ειχα την τυχη να γνωρισω πολλους ανθρωπους ιδιας φιλοσοφιας, γεματους αλληλεγγυη και αγαπη...στα δυσκολα. Κι οσο κι αν με απογοητευει ο κοσμος, ειναι η φωτεινη υπαρξη αυτων ακριβως των ανθρωπων που με κανει να μη χανω εντελως την πιστη μου στον Ανθρωπο, να πιστευω πως αξιζει ο κοσμος μας να υπαρχει...
Κλεινει η παρενθεση της ιστορικης αναδρομης και παμε στα πιο προσφατα.
Πριν λιγους μηνες, το Σεπτεμβρη, ειχα ανεβασει μια αναρτηση για την Επανασταση της Καλοσυνης. Την εχω υποστηριξει πολυ συχνα, ομως.... και τοτε σε καποια σχολια και εκτοτε σε πολλες συζητησεις, εχω βρεθει μπροστα σε μια... δυσπιστια; Ενα φοβο; Μια αισθηση γενικα οτι ολο αυτο ειναι ουτοπικο και δεν μπορουμε να αλλαξουμε κανεναν με το παραδειγμα μας. Η αληθεια ειναι οτι τελευταια ειχα αρχισει κι εγω να το πιστευω.
Κι ερχεται μια στιγμη, μια μαγικη στιγμη, που σου αποκαλυπτεται η πραγματικοτητα, που η ουτοπια παυει να ειναι ουτοπικη... Κι ας ειναι κατι τοσο δα μικρο, ας ειναι ασημαντο, στα ματια σου μοιαζει τεραστιο, μεγαλειωδες...
Ειναι Σαββατο μεσημερι, ειμαι στη δουλεια, πειναω, παω διπλα να παρω ενα πιτογυρο (Αριστεα μη σχολιαζεις ακουω να μουρμουρας!) Σε ενα τραπεζακι καθονταν δυο γυναικες, η μια ηλικιωμενη και η αλλη ακομα πιο ηλικιωμενη, υπεθεσα απο τα λεγομενα οτι ηταν μανα και κορη. Πρεπει να ηταν βαρυκοες γιατι μιλουσαν πολυ δυνατα, οπως συνηθως κανουν οσοι δεν ακουν καλα. Ρωτησε το σερβιτορο ποσο κανουν δυο σουβλακια ετσι κι ετσι, οπως τα ηθελε τελοσπαντων και της ειπε 4,20. Μετα ρωτησε ποσο κανει η κοκα κολα και της ειπε 1,20. Το συνολο δηλαδη 5,40. Γυρισε στη μανα της και ειπε, φωναχτα ειναι η αληθεια "ασε δε φτανουν για κοκα κολα, 5 ευρω εχω, θα τα αφησω τι να κανω, ενταξει;" Κι η αλλη εγνευσε συναινετικα. Οταν ο σερβιτορος τους πηγε τα σουβλακια, του εδωσε το πενταευρο και του ειπε να κρατησει τα ρεστα (ας μη σχολιασουμε εδω το μεγαλειο αυτης της κινησης!).
Ενιωσα ασχημα. Δυο ηλικιωμενες γυναικες να μην μπορουν να ευχαριστηθουν μια κοκα κολα με το γευμα τους; Ντροπη! Πηγα στο σερβιτορο ενα κουτακι κοκα κολα, του το εδωσα και του ειπαηψιθυριστα "μολις φυγω, πηγαινε την στις γριουλες οκ;" και τον πληρωσα. Στην αρχη με κοιταξε σαν να μην το καταλαβε. Και μετα εγινε αυτο το μαγικο που λεγαμε. Η δικη μου μικρη κινηση, που μου στοιχισε μολις 1,20 ευρω, σαν να ξυπνησε κατι μεσα του. Πηγε, ανοιξε το ψυγειο, εβγαλε αλλο ενα κουτακι κοκα κολα και τα πηγε και τα δυο στο τραπεζακι με τις γριουλες. Ημουν σχεδον στην εξοδο οταν τον ακουσα να λεει "αυτο απο την κοπελα και αυτο απο το μαγαζι". Επιασα με την ακρη του ματιου μου την εκφραση της νεοτερης εκ των δυο. Εκπληξη, διαπλατα τα ματια και το στομα. "Για εμας; Μας κερνατε;" Κι επειτα ενα τεραστιο χαμογελο! "Μας κερασαν, κοιτα μας κερασαν"! Σαν το μικρο παιδι εκανε! Την ιδια στιγμη, χαμογελασε ολο το μαγαζι. Εφυγα... Χαμογελωντας. Η Επανσταση της Καλοσυνης ζωντανεψε, μπροστα στα ματια μου...
Μια κινηση αγαπης, ενα ξυπνημα καλοσυνης, μια τοση δα μικρη πραξη που εδωσε μια μεγαλη χαρα και που -κυριως!- παρακινησε εναν αλλο ανθρωπο να μεταδωσει τη δικη του καλοσυνη.
Ποσο κοστιζει τελικα η Επανασταση της Καλοσυνης; 1,20 ευρω και λιγο αυθορμητισμο! Τοσο απλο!

Πεταλουδισια Φιλια σε ολους! Καλο Πασχα, Καλη Ανασταση, με ολους τους τροπους! Αγαπη και υγεια σε ολους!