ΝΥΧΤΕΣ ΑΛΗΤΙΚΕΣ

Τοτε που περπατουσα
συχνα στα μονοπατια σου
και καθε βημα
πιο μακρυα σου με τραβουσε,
σχοινια οι στιγμες,
που τυλιγαν τα ματια σου,
για να ξεχνας τη θαλασσα
που χωρια μας κρατουσε.
Ηταν φορες που χαραζε
χωρις να πουμε λεξη.
Ηταν κοντα σου οι νυχτες μου
γοργες, λαχανιασμενες.
Κι απ' το κλειστο παραθυρο
κρεμοντουσαν οι σκεψεις.
Νυχτες αλητικες, γυμνες,
νυχτες παραδομενες.
Εκει, που, δεμενη πισθαγκωνα,
ανασαινα τον ερωτα.
Που σαν αγριμι αχορταγο
ρουφουσα την ουσια σου,
φυλακισμενη σ' ονειρα
και σε στοιχεια ανημερωτα,
ν' αρπαξω ενα κομματι σου
στην καθε συνουσια σου.
Κρυφες ματιες που εριχνα
στου νου τις διαδρομες σου
και με τα νυχια ξεσκιζα
κρυφα τα κυτταρα σου.
Απαγκια σου 'φτιαχνα ζεστα
να δενεις τις πληγες σου,
να μην μπορεσει αλλος κανεις
να κλεψει την καρδια σου.
Ηταν θυμαμαι Κυριακη
στα συννεφα ντυμενη.
Να ταξιδεψω ζητησα
σε οσα μου αρνηθηκες.
Σαν ανεμος σε τυλιξα,
σαν μπορα μανιασμενη.
Νυχτες αλλιωτικες, μαβιες.
Νυχτες αλητικες...