Για ποια καλοκαίρια μου μιλάς;
Το τελευταίο θέρος κοιμήθηκε αιώνια
πάνω στην ψάθα με το ροζ τελείωμα.
Εκεί που είχα αποθέσει τα παιδικά μου όνειρα.
Πίστευα βλέπεις πως τα παιδιά
παντού ονειρεύονται.
Πως έχουν όλα μια αγκαλιά ζεστή,
ένα ποτήρι γάλα κι ένα παραμύθι.
Πως πλαγιάζουν τα βράδια ήσυχα,
με άγγελους να τα προσέχουν,
καθώς τρέχουν στους δρόμους του Μορφέα.
Πως αγαπούν κι αγαπιούνται
και σκάβουν το χώμα για να βρουν
μονάχα θησαυρούς.
Ξύπνησα απότομα,
τα όνειρά μου έμειναν εκεί.
Κοιμούνται αγκαλιά με το τελευταίο θέρος.
Είδα παιδιά με ματωμένα χέρια
και καπνισμένα πρόσωπα.
Είδα παιδιά διψασμένα
για λίγο γλυκό ψωμί.
Είδα να κουβαλάνε τα πτώματα
των μανάδων τους, των αδερφών και των πατέρων
και να σηκώνουν όλης της γης τις αμαρτίες
στους ισχνούς τους ώμους.
Είδα παιδιά με μάτια γεμάτα εφιάλτες
κι άδειες τις αγκαλιές τους.
Ξύπνησα απότομα
κι έπαψα εγώ να είμαι παιδί.
Κι έμοιαζε άξαφνα ο κόσμος μας ασήκωτος.
Μα όσο κι αν προσοαθώ,
δεν μπορώ πια να βρω
εκείνη την ψάθα με το ροζ τελείωμα,
ούτε τα όνειρα τα παιδικά, ούτε το θέρος.
Μόνο φωτιά, σκοτάδι
κι ένα απύθμενο βάρος, ενοχικό.
Με κοιτάζει κατάματα και μου λέει "εσύ φταις".
Κι όλο τρέχω να βρω, να θυμηθώ, να σώσω το παιδί.
Χάθηκε το παιδί, το όνειρο, το θέρος...
Για ποια καλοκαίρια λοιπόν μου μιλάς;
Η συμμετοχή μου στο καλοκαιρινό δρώμενο της Αριστέας μας και το μπλογκ Η Ζωή είναι Ωραία
