ΚΙ ΟΜΩΣ ΓΕΛΑΜΕ

Οταν νυχτωνει λεμε "φοβαμαι"
και για αγαπες παλιες μιλαμε.
Ανθρωποι ειμαστε κι ολοι ποναμε,
ομως γελαμε.
Την ανθρωπια μας στα ματια κοιταμε.
Τη μοναξια μας την προσπερναμε.
Χερι με χερι σαν περπαταμε,
παραπαταμε.
Πεφτουμε χαμω και χτυπαμε,
μα σηκωνομαστε και προχωραμε.
Σε καθε βημα ναρκες ξυπναμε
κι ομως γελαμε.

Ετσι ειναι φιλε μου ο κοσμος απο τοτε
που ακουστηκε η πρωτη αναπνοη.
Πικρα-χαρα, αγαπη-πονος, γελιο-δακρυ,
σε μια αιωνια γλυκια εναλλαγη.
Καινουργια μερα ξημερωνει και ποιος ξερει
τι αραγε θα φερει η αυγη;
Ισως γεμισουν με λουλουδια οι καρδιες μας,
καθως γλυκοχαραζει το πρωι.

Καποιος μου ειπε πως, οσο βασταμε,
την ευτυχια μας κυνηγαμε.
Κι ετσι απλα τη ζωη μας περναμε
κι ολο γελαμε.
Μου ειπε οτι ειμαστε θνητοι, θυμαμαι,
μα απ' το θανατο ξεγλιστραμε,
οσο στο ονειρο ακουμπαμε
ο,τι αγαπαμε.
Κι οσο απο ερωτα ξαγρυπναμε,
βολτα στ' αστερια τα βραδια παμε.
Κι αν λαβωμενοι στη γη γυρναμε,
χαμογελαμε.

Ετσι ειναι φιλε μου ο κοσμος απο τοτε
που ακουστηκε η πρωτη αναπνοη.
Πικρα-χαρα, αγαπη-πονος, γελιο-δακρυ,
σε μια αιωνια γλυκια εναλλαγη.
Καινουργια μερα ξημερωνει και ποιος ξερει
τι αραγε θα φερει η αυγη;
Ισως γεμισουν με λουλουδια οι καρδιες μας,
καθως γλυκοχαραζει το πρωι.