30!!!

Ειναι αραγε πολλα; Ειναι ισως λιγα;

Ηταν Μαίος του 1980. 22 Μαιου, στην καρδια της ανοιξης. Σε ενα μαιευτηριο της Αθηνας, ακουστηκε το πρωτο κλαμα απο ενα κοριτσι τοσο μα τοσο μικροσκοπικο, που εμοιαζε με ψευτικο! Η μεγαλη αδερφη της, 7 χρονων τοτε, περιμενε με ανυπομονησια να δει το αδερφακι που τοσο επιμονα ζηταγε εδω και χρονια απο τους γονεις της. Μολις το ειδε, αρχισε να φωναζει "αυτο δεν ειναι μωρο, αυτο ειναι ποντικι, ειναι πολυ μικρο, δεν το θελω, να το στειλετε πισω!!" Που να ηξερε οτι με αυτα τα λογια θα ξεκινουσε μια απο τις σταθεροτερες και πιο δυνατες- αν οχι η δυνατοτερη- σχεσεις στη ζωη της! Μια τεραστια αγαπη!

Υπαρχει μια φωτογραφια της μητερας, να θηλαζει και να κοιταζει με λατρεια αυτο το μωρο, που εμελλε πολυ να την ταλαιπωρησει με τη φιλασθενεια του και την αρνηση να φαει σαν παιδι, με το πεισμα και τον ασυμβιβαστο χαρακτηρα του μεγαλωνοντας.

Υπαρχουν κι αλλες φωτογραφιες, με ενα μωρο που φαινεται χοντρο και θες να του τσιμπησεις τα μαγουλα. Που να 'ξερες καημενε μου οτι ολο μαγουλα ηταν! Οτι ηταν τοσο αδυνατο που του φοραγαν 3-4 φορμακια για να δειχνει καπως φυσιολογικο! Κι ας εβγαζε την μπεμπελη!

Καπως ετσι αρχισε η δικη μου ιστορια, το ταξιδι μου πανω σε αυτον τον κοσμο, για οσο το σωμα μου φιλοξενει την ψυχη μου. Απο τοτε περασαν 30 ολοκληρα χρονια! Μου φαινονται πολλα στο ακουσμα του αριθμου...η αληθεια ειναι πως μοιαζει σαν να περασε μονο ενα λεπτο, μια ανασα...με φοβιζει ο τροπος που περναει ο χρονος...τοσο υπουλα και τοσο αμειλικτα...

Στα 30 μου χρονια εχω εναν απολογισμο αρκετα πλουσιο σε εμπειριες, πολυ δυνατο σε συναισθηματα. Ειχα την τυχη να κανω λαθη που μου εδωσαν γνωση και ειχα την ευτυχια να ζησω και να ζω διπλα σε ανθρωπους που με αγαπουν πολυ και με στηριζουν σε ο,τι κανω. Η ζωη μου αλλαξε απο τοτε που γνωριστηκε η Χριστινα με την Πεταλουδα...η μαλλον οχι...απο τοτε που η Χριστινα αφησε την Πεταλουδα μεσα της ελευθερη...Και τωρα νιωθω ακομα πιο γεματη απο εμπειριες, συναισθηματα και μια καποια γνωση...

Στα 30 μου χρονια ξεκιναω εναν καινουργιο δρομο στη ζωη μου, ενα μονοπατι που παιρνω με πολλη χαρα και πολλη αγαπη...οπου κι αν οδηγησει...αλλα αυτο ειναι μια ξεχωριστη αναρτηση...

Στα 30 μου χρονια εχω πιο πολλα καλα να θυμαμαι παρα ασχημα κι εχω να πω ενα τεραστιο ευχαριστω για ολη την αγαπη που εχω εισπραξει! Πραγματικα, νομιζω χωρις την αγαπη αυτη, θα ημουν ενας τελειως διαφορετικος ανθρωπος! Και ξερω οτι δεν ειμαι ευκολος ανθρωπος, ειμαι πολυ επιμονη, σπαστικη, εκνευριστικη και πεισματαρα...αλλα ειμαι αληθινη! Και μονο μεσα απο τα ματια αυτων που σε αγαπανε για ο,τι εισαι, χωρις να θελουν να σε αλλαξουν, μπορεις να δεις κι εσυ με αγαπη τον εαυτο σου και να τολμησεις να εισαι αληθινη!

Παρολο που τρομαζω με την σκεψη των 30, πανικοβαλλομαι εινα η αληθεια, η πρωτη λεξη που μου ερχεται στο νου για να περιγραψω τη ζωη μου ειναι μια: ΕΥΛΟΓΙΑ!
Αυτο νιωθω! Με ολα τα ασχημα και ολα τα λαθη, με ολο τον πονο και τις αναποδιες (και μπορω να πω πως δεν ειναι διολου λιγα), νιωθω ευλογημενη για τους ανθρωπους που γνωρισα, για οσους εφυγαν και οσους εμειναν, για ολα οσα εχω ζησει και για οσα ακομα ονειρευομαι! Ευλογημενη που ποτε δεν ενιωσα απολυτως...φυσιολογικη!

Σας ευχαριστω κι εσας, φιλοι μου διαδικτυακοι, μα αληθινοι, για την παρεα σας και την εκτιμηση σας, για τον καλο λογο στα δυσκολα, για τη χαρα που μοιραζεστε μαζι μου...
Ελπιζω μονο να συνεχισω το ταξιδι μου με την ιδια ευλογια, αγαπη κι ελευθερια! Μου ευχομαι λοιπον, χρονια καλα, οσα κι αν ειναι! Χρονια αληθινα και χρονια δημιουργικα!

Ανυπομονω για την εκπληξη που μου ετοιμαζουν οι φιλες μου αυριο για να γιορτασουμε τα γενεθλια μου, αλλα και κατι αλλο πολυ σημαντικο!

Ανυπομονω και για οσα θα ερθουν συντομα...

Εν τω μεταξυ, κεραστειτε παρακαλω!



Με λιγο μελαγχολικη διαθεση...αλλα με υπεροχα λογια!



Πεταλουδισια φιλια!