ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ

15/2/2006

Σημερα το πρωι ξυπνησα και βρηκα τον Ορεστη να κοιμαται στο πλαϊ μου. Ενιωθα την ανασα του, ακουγα τους χτυπους της καρδιας του...Μια εικονα τοσο οικεια, τοσο δικη μου...κι ομως χτες ημουν ετοιμη να την απαρνηθω για παντα...
Ακομα γυριζουν ολα μεσα στο μυαλο μου. Οι εικονες, οι λεξεις...Τα λογια του Ορεστη, οι φωνες εξω απο το μαγαζι...Χριστε μου, τι ρεζιλικι! Εγω να τον παρακαλαω να σταματησει κι αυτος να με τραβαει δυνατα και να ουρλιαζει "Πουτανα! Με ποσους πηδιεσαι πια;" και να τρεμει απο το θυμο του...
Εφυγα. Παρολο που ηταν σχεδον χαραματα, πηρα το αμαξι και πηγα μονη μου ως την παραλια. Ουτε και ξερω πως καταφερα να φτασω μεχρι εκει...μ' ενα τσιγαρο στο χερι και τα δακρυα να με τυφλωνουν...
Βγηκα και περπατησα στην παραλια, το μυαλο μου γυριζε με χιλιαδες στροφες...
Επρεπε να το περιμενω αυτο το ξεσπασμα. Ισως δεν επρεπε ποτε να ημουν τοσο ειλικρινης μαζι του...Ομως οχι! Δεν γινοταν να τον κοροϊδεψω...πως θα μπορουσα; Επρεπε να ξερει που παει να μπλεξει, επρεπε να ξερει οτι δεν ειχα ξεφυγει απο τη σχεση μου με το Μανο...Αληθεια, ποσα ακομα θα μου καταστρεψει αυτη η σχεση; Κι ειδικα τωρα...ειναι τοσο αδικο!
Ξεκαθαρα ηταν ολα στην αρχη! Απλα περναμε ομορφα...χωρις δεσμευσεις...χωρις αποκλειστικοτητες...χωρις πιεσεις...
Ημουν τοσο χαζη να το πιστευω αυτο...Τιποτα δεν ειναι ξεκαθαρο στο ερωτα, τιποτα! Ποσα βραδια περασα κλαιγοντας στην αγκαλια του για το Μανο! Με ποσους αντρες πηγα στην αρχη της ιστοριας μας...ουτε και θυμαμαι! Μονο πως δεν ενιωθα τιποτα θυμαμαι, καπου να ακουμπησω τον πονο μου, καπου να βυθισω τη σιωπη μου...τι ηλιθια! Να ξοδευομαι απο δω κι απο κει και να μη βλεπω πως ελιωνες ματια μου, ελιωνες και δεν μιλουσες! Μα σ' ερωτευτηκα Ορεστη! Και μηνες τωρα ειμαι δικια σου...ψυχη και σωμα...
Γιατι επρεπε τωρα να γινει αυτο; Γιατι τωρα να βρει τα γραμματα, τα μηνυματα, γιατι να ψαξει τωρα, γιατι; Πρεπει να πονεσε πολυ αυτο...πολυ...
Περπατουσα ωρες στην παραλια, εκει με βρηκε το χαραμα, με ενα βουνο αποτσιγαρα διπλα μου και μια αποφαση...ολα τελειωσαν...το καλυτερο και για τους δυο...τωρα πια ηταν αργα να το ξαναδουμε, να το συζητησουμε...
Ο Ορεστης ποναει πολυ...ποτε δε θα με συγχωρεσει, ποτε δεν θα με καταλαβει, ποτε...ακομα κι αν προσπαθουσε, αυτο το αγκαθι θα μας ετρωγε σιγα σιγα...οχι, πρεπει να τελειωσουμε τωρα...
Σιγα! Στο κατω κατω, εγω ξεπερασα το Μανο...ποσο δυσκολο θα ειναι να ξεπερασω τον Ορεστη; Εδιωχνα τη φωνη μεσα μου που ελεγε "μα Ελλη, χαρη στον Ορεστη ξεπερασες το Μανο, χαρη στον Ορεστη δεν κατεληξες στο τρελλαδικο", της ελεγα να σκασει...Αλλωστε, ο Ορεστης δεν ηξερε τιποτα, δεν του ειχα πει ποτε πως νιωθω, θα του ειναι πιο ευκολο να χωρισουμε παρα να με πιστεψει...Αλλωστε κι εγω, πως να τον συγχωρησω; Με εξευτελισε, δεν μου εδωσε καν την ευκαιρια να του εξηγησω, να του πω την αληθεια, να απολογηθω για λαθη που ουτως η αλλως ανηκαν στο παρελθον, που πανω κατω τα ηξερε...Με κοιταξε με τοσο μισος, τοση απεχθεια! Οχι, δεν γινεται να ειμαστε μαζι...κι εγω ειμαι τοσο κουρασμενη...
Αυριο...αυριο θα του στειλω μηνυμα...τωρα δεν εχω κουραγιο...πρεπει να παω σπιτι...να κοιμηθω...να ησυχασω...
Οδηγησα πολυ αργα, εφτασα στο σπιτι και μετα δεν θυμαμαι τιποτα, απολυτως τιποτα. Καπως βρεθηκα με το νυχτικο μου στο κρεβατι μου, βρηκα διπλα μου ενα ποτηρι κρασι κι ενα κουτι ηρεμηστικα...μαλλον ειχα τη λογικη να μην τα συνδυασω, γιατι το κρασι ηταν αθικτο..ετσι μου φανηκε...Ξυπνησα απο τον επιμονο θορυβο του κουδουνιου, απο τα δυνατα χτυπηματα στην πορτα. Μεσα στο ληθαργο νομιζω πως ξεχωρισα τη φωνη του Ορεστη. "Ανοιξε! Ελλη, ξερω οτι εισαι μεσα, ανοιξε μου", ξανα και ξανα...μου φανηκε ακομα πως τον ακουσα να λεει συγνωμη. Κοιταξα το ρολοϊ μου, ηταν η ωρα 8 το απογευμα, κοιμομουν πανω απο 12 ωρες! Εσυρα τα βηματα μου ως την πορτα, χωρις ουσιαστικη συναισθηση του τι κανω, που ειμαι, τι εχει συμβει...
Ο Ορεστης μπηκε μεσα σαν το σιφουνα, με ματια κοκκινα. Με τραβηξε δυνατα, μου ελεγε οτι ανησυχησε, με φιλουσε στα μαλλια, στα μαγουλα, στα χερια, ψιθυριζε "συγνωμη"...εγω δεν μιλησα, απλα τον κοιτουσα χωρις καν να τον βλεπω, με τρανταζε "Ελλη μιλα μου, σε παρακαλω, πες κατι!" Το μονο που καταφερα να ψελισω ηταν "τελειωσαμε"...
Τοτε, εγινε αυτο που δεν περιμενα ποτε οτι θα γινοταν...απλα εσπασε...λυγισε...το σωμα του εγινε ενα βαριδι στη θαλασσα, επεσε στα γονατα, κρατουσε το προσωπο του με τα χερια του κι εκλαιγε με λυγμους....ελεγε συνεχως "συγχωρεσε με, δεν τα εννοουσα, συγχωρεσε με"...και τοτε ξυπνησα...σαν απο υπνο χρονων! Επεσα κατω, του χαϊδεψα τα μαλλια, τον αγκαλιασα, τον αφησα να κλαψει, κλαψαμε μαζι, τον παρηγορουσα "σωπα μωρο μου, εδω ειμαι, σωπα"...Βρεθηκαμε να φιλιομαστε, να κανουμε ερωτα εκει, στο πατωμα κι ομως...ηταν ο,τι πιο ρομαντικο εχω κανει ποτε, ο,τι πιο αυθεντικο, ποτε δεν ειχα νιωσει ξανα τοσο εντονα, ουτε με τον Ορεστη, ουτε καν με το Μανο. Ενιωσα να ρουφαω τη ζωη απο το σωμα του, καναμε ερωτα ξανα και ξανα κι οπως ειχα παραδοθει στην αγκαλια του, τολμησα να του το πω "Σ' αγαπω"! Εκεινη τη στιγμη το ηξερα καλα, πως τιποτα δεν τελειωσε μεταξυ μας. Αντιθετως, ολα τωρα αρχιζουν...