OUVRE LES PORTES!

Ο κοσμος αλλαζει. Η μια αλλαγη διαδεχεται την αλλη. Στερεοτυπα καταρριπτονται, προκαταληψεις και δυσιδαιμονιες διαλυονται, μαζι αλλαζει και η καθημερινοτητα μας. Παρατηρω τον κοσμο γυρω μου...


Ο Ομπαμα Προεδρος των Η.Π.Α. Κοσμογονικο γεγονος, αφου η συντηρητικη Αμερικη επετρεψε σε εναν εγχρωμο και ισως αλλοθρησκο (δεν το ξερω αυτο) να αναλαβει τα ηνια. Οι ανθρωποι αναζητουν ανθρωπους, αναζητουν ελπιδα...μεγαλο βημα αυτο...προς τα μπρος η προς τα πισω; Θα δειξει το μελλον.


Η γενια μας καλειται να γραψει ιστορια σε πολλους τομεις. Θα αφησουμε πισω κληροδοτημα εναν κατεστραμμενο πλανητη; Θα ξεπερασουμε τα στενα ορια που μας εχουν επιβαλλει πολιτικοι, θρησκειες, κοινωνια και θα ανοιξουμε τα φτερα μας προς εναν κοσμο ισορροπημενο, ειρηνικο, αλληλεγγυο; Εναν κοσμο πιο ανθρωπινο; Η θα παραμεινουμε απλοι θεατες οσο βιαζεται η αξιοπρεπεια, οσο τα τεχνητα συνορα υποθαλπτουν την εχθροτητα, οσο ο πολεμος φρικιαστικα βασανιζει και σκοτωνει, οσο παιδια υποφερουν και πεινανε κι οσο το χρημα κινει τα ολα τα νηματα;


Ενα ειναι σιγουρο...οι ανθρωποι ξυπνανε... σηκωνονται απο τον καναπε τους, ανοιγουν τα ματια τους και την καρδια τους, διεκδικουν, παλευουν, απαιτουν δικαιοσυνη...νιωθω πως πλησιαζουμε σε εναν νεο Διαφωτισμο, μια καινουργια εποχη, οπου καθενας απο εμας θα πρεπει να επαναπροσδιορισει τον εαυτο του, τις αξιες του και τη θεση που θελει να εχει σε αυτο το μελλον.


Και οι ανθρωπινες σχεσεις ξαναχτιζονται, σε πιο αληθινη, πιο στερεα βαση. Και τα ονειρα ξαναβρισκουν το νοημα του οραματος, του στοχου που πρεπει να προσπαθησεις για να φτασεις, αλλα αν προσπαθησεις πολυ, καποια στιγμη θα φτασεις!


Καπου εκει μεσα βλεπω και τον εαυτο μου...μουδιασμενο. Γυρω μου ολα αλλαζουν και καθημερινα μου δινονται ευκαιριες μοναδικες να σπασω τα καλουπια μου, να μετατρεψω την καθημερινοτητα μου σε ζωη! Την περιμενα χρονια αυτη τη στιγμη...την ηθελα, τη λαχταρουσα.

Τοτε γιατι ξαφνικα νιωθω οτι ολα περνουν με ιλιγγιωδη ταχυτητα και καποιος εχει καρφωσει τα ποδια μου στο πατωμα; Γιατι ενω θελω να τρεξω, στεκομαι εντελως ακινητη και αφηνω τα πραγματα να με προσπερνανε; Γιατι αφηνω την ιδια μου τη ζωη να με προσπερναει; Για πρωτη φορα νιωθω ανασφαλεια και φοβο. Που ειναι η αισιοδοξια που με χαρακτηριζε παντα;

Για πρωτη φορα νιωθω κενη, σαν να μην εχω ονειρα και ενδιαφεροντα. Σαν να μη βρισκω νοημα σε τιποτα. Μου λειπει τραγικα η παιδικη μου ηλικια...θα εδινα τα παντα να ημουν και παλι 8 χρονων...ελευθερη... Και δεν φταινε οι αλλαγες για ολα αυτα που αισθανομαι, φταιω εγω...Εγω, που στεκομαι μπροστα στις πορτες τις ψυχης μου και δεν τολμω να τις ξεκλειδωσω μια μια...δεν τολμω να ανακαλυψω και να αντικρυσω το πεπρωμενο μου...δεν τολμω να με αγγιξω.

Νιωθω οτι ο πραγματικος μου εαυτος, βρισκεται φυλακισμενος καπου μεσα μου και κλαιει... σαν μικρο παιδι στο σκοταδι...


Μου λειψατε...



Υ.Γ. Σε σενα, που με τα κειμενα σου μου θυμισες ποσο ωραιο ειναι να γραφεις και να μοιραζεσαι, εστω κι αν οσα εχεις να πεις δεν ειναι ευχαριστα...ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!