ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ- GABRIEL GARCIA LORKA

Αν για μια στιγμή ο Θεός ξεχνούσε ότι είμαι μια μαριονέτα από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωής, πιθανότατα δεν θα έλεγα όλα όσα σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα όσα λέω.Θα έδινα αξία στα πράγματα όχι γι'αυτό που αξίζουν, αλλά γι'αυτό που σημαίνουν.Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν περισσότερο. Καταλαβαίνω πως κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια χάνουμε 60 δευτερόλεπτα φως.Θα περπατούσα εκεί που οι άλλοι σταματούν, θα ξυπνούσα εκεί που οι άλλοι κοιμούνται, θα άκουγα εκεί που οι άλλοι μιλούν και πόσο θα απολάμβανα ένα νόστιμο παγωτό σοκολάτα. Αν ο Θεός μου χάριζε ένα κομμάτι ζωής, θα ντυνόμουν απλά και θα γδυνόμουν στον ήλιο αφήνοντας ξέσκεπο όχι μόνο το σώμα μου αλλά και την ψυχή μου.Θεέ μου αν είχα καρδιά, θα έγραφα για την αντιπάθεια μου στον πάγο, θα περίμενα να βγεί ο ήλιος, θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ για τα αστέρια, ένα ποίημα του Μπενεντέτι και ένα τραγούδι της Σερά.Θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα για να νιώσω τον πόνο από τα αγκάθια τους και το σαρκώδες φιλί από τα πέταλά τους.Θεέ μου αν είχα ένα κομμάτι ζωής, δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στον κόσμο ότι τον αγαπώ.Θα έπειθα κάθε γυναίκα ή άντρα ότι είναι οι αγαπημένοι μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.Στους ανθρώπους θα αποδείκνυα πόσο λάθος κάνουν που πιστεύουν ότι σταματούν να ερωτεύονται όταν γεράσουν, χωρίς να ξέρουν πως γερνούν όταν σταματούν να ερωτεύονται.Σε ένα παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα μόνο του να μάθει να πετάει.Στους γέρους θα έδειχνα πως ο θάνατος δεν έρχεται από τα γηρατειά, αλλά με τη λησμονιά.Τόσα πράγματα έχω μάθει από εσάς τους ανθρώπους. Έμαθα πως όλος ο κόσμος θέλει να ζεί στην κορυφή του βουνού, χωρις να ξέρει πως η αληθινή ευτυχία έρχεται όταν ανεβαίνεις την πλαγιά.Έμαθα πώς όταν ένα νεογέννητο αρπάζει με τη μικρή του χούφτα για πρώτη φορά το δάχτυλο του πατέρα του, το έχει παγιδέψει για πάντα.Έμαθα πως ένας άνθρωπος, τότε μόνο έχει το δικαίωμα να κοιτάει τον άλλο από ψηλά, όταν πρόκειται να τον βοηθήσει να σηκωθεί.Είναι τόσα τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από εσάς, αλλά πραγματικά δεν θα μου χρησιμέψουν πολύ γιατί όταν θα με κλείσουν μέσα σε εκείνο το κουτί, δυστυχώς θα έχω πεθάνει...

Αυτο το κειμενο κυκλοφορησε πριν 8 χρονια στο Διαδικτυο, οταν ο Λορκα εμαθε πως πασχει απο καρκινο. Εγω το πρωτοδιαβασα πριν απο 1 χρονο περιπου και εκτοτε καθε φορα που το διαβαζω ανατριχιαζω. Πολλοι ειπαν οτι ειναι το αποχαιρετιστηριο γραμμα του συγγραφεα. Για μενα ειναι ενα ξυπνημα, μια γροθια στο στομαχι, μια απελπισμενη κραυγη ενος ανθρωπου για να μας θυμισει ποσο μικρη ειναι η ζωη, ποσο απροβλεπτη, ποσο τραγικα μοναχικη, εκτος αν.... εκτος αν ζεις την καθε στιγμη σαν να ειναι η τελευταια, εκτος αν αισθανεσαι με ολη σου τη δυναμη, εκτος αν απολαμβανεις το ταξιδι, εκτος αν παντα θυμασαι πως το μονο που εχει αληθινη αξια ειναι η αγαπη!