Σε συνεχεια της αναρτησης για την ιστορια του ζεϊμπεκικου και επειδη επικρατει η αντιληψη οτι ειναι αποκλειστικα αντρικος χορος, παραθετω εδω μερικα ζεϊμπεκικα που εγω προσωπικα θεωρω οτι εχουν γραφτει για να χορευονται αποκλειστικα απο γυναικες!
Κι αν αυτο ακουγεται σε καποιους ανορθοδοξο, απαντω οτι ο χορος δεν εχει ηλικια ουτε και φυλο, εχει ομως απαραιτητως, κατ' εμε, συναισθημα και παθος, για να ειναι χορος και να μην ειναι απλος βηματισμος! Ολα τα αλλα, ειναι απλα περιττα!
Απολαυστε λοιπον και εμεις τα λεμε ξανα απο Δευτερα!
Καλο ΠΣΚ ευχομαι, με πολλη θετικη ενεργεια, ομορφες στιγμες και ξεκουραση!
Πεταλουδισια φιλια σε ολους!
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010
ΜΠΛΟΓΚΟΔΩΡΑΚΙ!!!
Η μαλλον για την ακριβεια, δωρακι κανονικο, απο μια φιλη που εκανα στην μπλογκογειτονια, την Νενη μου!
Εφτιαξε ειδικα για μενα αυτο το πανεμορφο ημερολογιακι και μου το εστειλε! Την ευχαριστω πολυ πολυ πολυ!!!!!
Εφτιαξε ειδικα για μενα αυτο το πανεμορφο ημερολογιακι και μου το εστειλε! Την ευχαριστω πολυ πολυ πολυ!!!!!
Κι επειδη ειναι πολυ πολυ γλυκια γενικοτερα, δεν εχει χασει την παιδικοτητα της καθολου και επειδη αυτα κυριως που μου εγραψε ειναι υπεροχα, της αφιερωνω κι εγω αυτο το τραγουδακι!
"Μεινε οπως εισαι, μην αλλαζεις τιποτα!"
Πεταλουδισια φιλια!
Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ
15-10-2007
"Κεβιν"
Αγαπητο μου ημερολογιο,
Πανε 2 χρονια και κατι απο τοτε που εφυγε...Που να βρισκεται αραγε τωρα; Να ειναι καλα; Θυμαμαι ακομα την μερα που πρωτοσυναντηθηκαμε.
Ηταν καλοκαιρι, μια απο εκεινες τις μερες που δεν θες να πας για δουλεια για κανεναν λογο. Βαριομουν αφορητα, μου ειχε σπασει και ο Φωτης, ο συναδελφος στο εστιατοριο τα νευρα απο το πρωι, μολις που ειχα προλαβει να κανω μπανιο και να αλλαξω για την απογευματινη βαρδια και γενικα η διαθεση μου ηταν φριχτη! Στεκομουν στο ποστο μου, με το λευκο μου φορεματακι και το πιο ξενερωμενο υφος και περιμενα να περασει κανενας τουριστας για να φορεσω το ψευτικο χαμογελο και να τον προσκαλεσω στο εστιατοριο, διαφημιζοντας τα -ο Θεος να τα κανει- εκπληκτικα φαγητα μας! Μεταξυ μας αγαπητο ημερολογιο, το φαγητο ηταν μια αηδια!
Ανθρωπος δεν περναγε, δεν περναγε κι η ωρα. Ωσπου τον ειδα...ανεβαινε απο τη στροφη με ενα λευκο πουκαμισο και ενα μπλε τζινακι, μελαχροινος, ενας κουκλος! Περπατουσε μαζι με ενα φιλο του, ξανθουλη. Προσπαθησα να το παιξω ανεμελη, αλλα το βλεμμα μου με προδιδε. Δεν του διεφυγε...Με πλησιασε και με ρωτησε για το εστιατοριο...Χαμογελασα...καθολου ψευτικα! Πιασαμε την κουβεντα στα Αγγλικα. Μου ειπε πως ειχε ερθει για διακοπες με το φιλο του και εμενε δυο στενα κατω απο το εστιατοριο, αλλα δεν ειχε τυχει να το δει. Ηταν ηδη 1 μηνα σχεδον εκει και θα εφευγε σε 15 μερες...Γαμωτο!, σκεφτηκα...και δεν μπορουσε να περασει τοσο καιρο;
Θυμαμαι οτι δεν ανεβηκε πανω τελικα, αλλα μου ειπε πως θα ξαναγυρισει...πραγματικα, μετα απο λιγη ωρα ξαναηρθε...μου ειπε πως ηθελε παλι να δει το χαμογελο μου, γι' αυτο γυρισε. Κι εμεινε, εγινε πελατης του εστιατοριου...την ωρα που εφευγε, ζητησε να με ξαναδει, ζητησε το τηλεφωνο μου, δεν το εδωσα, πηρα το δικο του ξεροντας ηδη πως δεν θα τηλεφωνουσα...μου υποσχεθηκε πως θα ερθει να με βρει...του ειπα "εδω θα ειμαι"...
Αλλα εφυγα...Το μαγαζι δεν πηγαινε καλα, η συμφωνια μας ηταν μεχρι το τελος του μηνα και θα βλεπαμε...το ειχα ξεχασει. Κι εφυγα...
Οι μερες περνουσαν, σκεφτομουν το ομορφο μελαχροινο αγορι, δεν επαιρνα τηλεφωνο ομως, ισως απο εγωισμο, απο ντροπη, απο μια χαζη αντιληψη οτι οι γυναικες δεν κανουν ποτε το πρωτο βημα...σημερα μετανιωνω για την ανοησια μου αυτη...χασαμε πολυ χρονο...
Ομως, οταν η μοιρα θελει να γνωριστουν δυο ανθρωποι, τιποτα δεν μπορει να τη σταματησει...
Ειναι Σαββατοβραδο θυμαμαι. Εχω παει με μια παρεα σε ενα απο εκεινα τα κλαμπακια που συνηθως δεν παταω, γιατι βαζουν μπομπες ποτα και μουσικη νταπα ντουπα που βαραει διαρκως και με χτυπαει στα μηλιγκια! Αλλα, με αγαπαει ο Θεος και τη μερα εκεινη βαζει περισσοτερο χορευτικα κομματια! Καποια στιγμη παω στο μπαρ για ποτο...και τον βλεπω απεναντι μου, η ματια του πεφτει πανω μου...και κολλαει...αρχιζουμε να περπαταμε ο ενας προς τον αλλο και ολα γυρω μοιαζουν να εχουν σταματησει...δεν υπαρχει κανενας αλλος, τιποτα αλλο, σαν τις ταινιες που ξαφνικα ολα πανε σε slow motion...καθομαστε μαζι στο μπαρ, χωρις να αλλαξουμε κουβεντα, απλα κοιταζομαστε. Σπαει τη σιωπη...
"Σε εψαχνα...περνουσα καθε μερα απο το σημειο που στεκοσουν, αλλα δεν ησουν εκει...μπηκα μια φορα και ρωτησα, αλλα δεν ηξεραν που ησουν..σε εψαχνα...εισαι πανεμορφη αποψε..."
Δεν ειχα κατι να πω, δεν χρειαζοταν αλλωστε, ελαμπαν τα ματια μου και το χαμογελο μου!
Δεν εμεινα πολυ, επρεπε να γυρισω στην παρεα μου, ομως αυτη τη φορα εδωσα το κινητο μου, ξεροντας πως εγω θα παρω πρωτη...
Αρχισε ετσι μια σειρα προσωπικων ανατροπων και υπερβασεων, απο αυτες που μονο ο κεραυνοβολος ερωτας προκαλει...
Την επομενη μερα του εστειλα μηνυμα...απλο, τυπικο, τι κανεις, πως περνας...μεσα σε 5 λεπτα με ειχε παρει τηλεφωνο, μου μιλησε στα Ελληνικα και ξαφνιαστηκα...εμαθα το ιδιο βραδυ πως η καταγωγη του ηταν Ελληνικη, απο μητερα Ελληνιδα και πατερα Αυστραλο, μα ειχε γεννηθει και μεγαλωσει στην Ολλανδια. Κανονισαμε να βρεθουμε. Ντυθηκα στα ασπρα, οπως τη μερα που γνωριστηκαμε. Η καρδια μου χτυπουσε πολυ δυνατα, οχι απο αγχος, αλλα απο ανυπομονησια...ηρθε επιτελους εκεινο το βραδι κι εγω ελαμπα!
Πηγα να τον βρω σε ενα απο αυτα τα απαισια κλαμπακια...η αληθεια ειναι πως απογοητευτηκα, δεν μου αρεσε καθολου, ηταν πραγματικα επιεικως ελεεινο...ηπια μια μπυρα, καταβαλωντας καθε δυνατη προσπαθεια να διασκεδασω, ηταν αδυνατον ομως και στο μισαωρο πανω ειπα να φυγω, παρολο που ηταν ιδιαιτερα περιποιητικος μαζι μου...
Χωρις δευτερη σκεψη μου ειπε "παμε"...
"Μα τι λες, εσυ εχεις ερθει εδω με την παρεα σου, Κεβιν, δεν μπορεις να φυγεις!"
"Η βραδια αποψε ειναι δικια σου, παμε οπου θες εσυ."
"ΟΚ...τοσες μερες εδω, σε μαγαζι με Ελληνικα δεν εχεις παει;"
"Οχι..."
"Χμ! Φυγαμε λοιπον! Να δεις πως διασκεδαζουμε εμεις, τι στο καλο, Ελληνας εισαι!"
Ηπιαμε πολυ...χορεψαμε πολυ...μιλησαμε για το παρελθον, για οσα μας πονεσαν πολυ...Φυγαμε μεθυσμενοι, οχι μονο απο τα ποτα, περπατωντας χερι χερι στους πεζοδρομους..Θυμαμαι οτι επεμενα να μην οδηγησει, να τον παω εγω στο ξενοδοχειο, ημουν σε σαφως καλυτερη κατασταση! Θυμαμαι που επεμενε πως δε γινεται, πρεπει να παρει το αυτοκινητο και τον τραβαγα να παμε στην αντιθετη κατευθυνση. Θυμαμαι πως με εσπρωξε απαλα πανω στον τοιχο και εβαλε το χερι του μπροστα μου, να μη φυγω και μου εδωσε εκεινο το πρωτο, το μαγικο φιλι!
Τελικα, τον επεισα να παμε μια βολτα με το δικο μου αμαξι να ξενερωσει λιγο και μετα θα βλεπαμε...Καταληξαμε στην παραλια, αγκαλια, να βλεπουμε την ανατολη...ειχα αρχισει να νυσταζω πολυ...με κραταγε αγκαλια και μου εκρυβε τον ηλιο, "κοιμησου στην αγκαλια μου, θα σου κανω εγω σκια, μονο μη φυγεις σημερα!" Αρκετη ωρα μετα, μπηκαμε στο αμαξι να γυρισουμε πισω. Εκει που εκανα αναστροφη πανω στην εθνικη, μου τραβηξε χειροφρενο, με αρπαξε και με φιλησε ξανα! Τωρα που το σκεφτομαι, Αγιο ειχαμε και δεν μας εκοψε στα δυο κανενα αλλο αυτοκινητο! Καταληξαμε στο σπιτι που ειχε νοικιασει με το φιλο του. Με παρακαλεσε να κοιμηθουμε αγκαλια και μου υποσχεθηκε πως δεν θα με αγγιξει..Δεν ξερω πως το εκανα αυτο, ποτε δεν εχω κανει κατι τετοιο, ηταν ιδιαιτερα επικινδυνο, σε ενα σπιτι με δυο αγνωστους αντρες! Ομως, τον πιστεψα...και ειχα δικιο...με πηρε αγκαλια και αποκοιμηθηκε, μουρμουριζοντας μεσα στον υπνο του το ονομα μου ξανα και ξανα...
Εφυγα μετα απο λιγο, γιατι ειχα να κανω πολλες δουλειες, χωρια που ροχαλιζε σαν τρακετρ και βαλε!...δεν ειχα κοιμηθει πανω απο 1-1,5 ωρα, αλλα ενιωθα τοσο ξεκουραστη, πετουσα!
Βρεθηκαμε ξανα το ιδιο βραδυ. Αυτη τη φορα πηγαμε για ενα ποτο και μετα στο σπιτι μου, αναψαμε κερια και ακουσαμε μουσικη...ηταν πολυ ρομαντικα, ομως κατι με σταματησε και δεν προχωρησα...Σε 2 μερες θα εφευγε και δεν ηθελα να χαλασω το παραμυθι μου! Γιατι αυτο ζουσα...το πιο γλυκο, ρομαντικο, ερωτικο παραμυθι! Το μετανιωσα μετα παντως και αυτο...
Ετσι γλυκα κυλησαν οι επομενες 2 μερες και ο Κεβιν ηταν κατι παραπανω απο κυριος απεναντι μου...
Ηρθε η μερα που θα εφευγε. Θα εφευγε οδικως, θα πηγαινε Θεσσαλονικη και απο εκει αεροπορικως Ολλανδια. Με παρακαλεσε να παω μαζι του...αρνηθηκα φυσικα...Μου υποσχεθηκε πως θα επεστρεφε σε 2 μηνες, για μενα, να ειμαστε μαζι...δεν τον πιστεψα...
Τις ημερες που ταξιδευε εντος Ελλαδας, με επαιρνε τηλεφωνο συνεχεια, 10 φορες τη μερα να μου πει ποσο του ελειψα, ποσο χαιροταν που δεν προχωρησαμε γιατι ηθελε οταν θα γινει να ειναι τελειο, ποσο ερωτευμενος ενιωθε μαζι μου! Δεν ξερω αν τον ξενερωσα, η αν του εκοψα τα φτερα, ενιωθα το ιδιο, μα μου φανηκε πως ολα αυτα ηταν απλα μεγαλα λογια και γρηγορα...και του το ελεγα...
Απο την ημερα που εφτασε Ολλανδια, εξαφανιστηκε...Τον πηρα απειρες φορες, μα δεν υπηρχε καν συνδεση με τον αριθμο του...Οι φιλες μου λεγανε πως θα ερθει μετα απο δυο μηνες οπως μου υποσχεθηκε, μαλιστα οι πιο ρομαντικες ονειρευονταν μονοπετρα...εγω ομως ηξερα οτι ειχε τελειωσει...το ηξερα τη μερα που εφυγε..
Ξερεις, αυτη ηταν η πιο ομορφη και ρομαντικη ερωτικη ιστορια που εζησα ποτε και νιωθω πολυ τυχερη για αυτο!
Μονο που, να, μια πικρα μου εχει μεινει, γιατι εξαφανιστηκε ετσι αποτομα, χωρις κανεναν λογο...Εγω δε ειχα ζητησει ουτε υποσχεσεις, ουτε δεσμευσεις, ισα ισα που δεν ηθελα να ακουω μεγαλα λογια, ηθελα να ζησω το σημερα, εκεινος μιλαγε διαρκως για το μελλον...
Ομως, δεν πειραζει...ας ειναι μονο καλα εκει που ειναι! Μου χαρισε ενα ονειρο κι αυτο δεν θα το ξεχασω ποτε! Κι αν σημερα ειμαι πολυ ευτυχισμενη, ειναι κι αυτο ενα κομματι του παρελθοντος μου, των στιγμων και των εμπειριων που με εφεραν στο σημερα και ειμαι ευγνωμων για αυτο! Να εισαι ευτυχισμενος, Κεβιν!
Ετσι νομιζω πρεπει να αντιμετωπιζουμε καθε τι ομορφο που τελειωνει...Με αισιοδοξια, αλλα και ευγνωμοσυνη, γιατι καθε μας βημα μας παει στο μελλον, μας δινει μαθηματα και μας κανει αυτο ακριβως που ειμαστε σημερα.
Με αυτο το μηνυμα θελω να σας αφησω και για αυτο διαλεξα αυτη την ιστορια, που αν και αρκετα μεγαλη, ειναι απο τις αγαπημενες μου!
Θα την ντυσω με το καταλληλο τραγουδι και θα στειλω σε ολους σας φιλια πεταλουδισια καταμουτσουνα!
"Κεβιν"
Αγαπητο μου ημερολογιο,
Πανε 2 χρονια και κατι απο τοτε που εφυγε...Που να βρισκεται αραγε τωρα; Να ειναι καλα; Θυμαμαι ακομα την μερα που πρωτοσυναντηθηκαμε.
Ηταν καλοκαιρι, μια απο εκεινες τις μερες που δεν θες να πας για δουλεια για κανεναν λογο. Βαριομουν αφορητα, μου ειχε σπασει και ο Φωτης, ο συναδελφος στο εστιατοριο τα νευρα απο το πρωι, μολις που ειχα προλαβει να κανω μπανιο και να αλλαξω για την απογευματινη βαρδια και γενικα η διαθεση μου ηταν φριχτη! Στεκομουν στο ποστο μου, με το λευκο μου φορεματακι και το πιο ξενερωμενο υφος και περιμενα να περασει κανενας τουριστας για να φορεσω το ψευτικο χαμογελο και να τον προσκαλεσω στο εστιατοριο, διαφημιζοντας τα -ο Θεος να τα κανει- εκπληκτικα φαγητα μας! Μεταξυ μας αγαπητο ημερολογιο, το φαγητο ηταν μια αηδια!
Ανθρωπος δεν περναγε, δεν περναγε κι η ωρα. Ωσπου τον ειδα...ανεβαινε απο τη στροφη με ενα λευκο πουκαμισο και ενα μπλε τζινακι, μελαχροινος, ενας κουκλος! Περπατουσε μαζι με ενα φιλο του, ξανθουλη. Προσπαθησα να το παιξω ανεμελη, αλλα το βλεμμα μου με προδιδε. Δεν του διεφυγε...Με πλησιασε και με ρωτησε για το εστιατοριο...Χαμογελασα...καθολου ψευτικα! Πιασαμε την κουβεντα στα Αγγλικα. Μου ειπε πως ειχε ερθει για διακοπες με το φιλο του και εμενε δυο στενα κατω απο το εστιατοριο, αλλα δεν ειχε τυχει να το δει. Ηταν ηδη 1 μηνα σχεδον εκει και θα εφευγε σε 15 μερες...Γαμωτο!, σκεφτηκα...και δεν μπορουσε να περασει τοσο καιρο;
Θυμαμαι οτι δεν ανεβηκε πανω τελικα, αλλα μου ειπε πως θα ξαναγυρισει...πραγματικα, μετα απο λιγη ωρα ξαναηρθε...μου ειπε πως ηθελε παλι να δει το χαμογελο μου, γι' αυτο γυρισε. Κι εμεινε, εγινε πελατης του εστιατοριου...την ωρα που εφευγε, ζητησε να με ξαναδει, ζητησε το τηλεφωνο μου, δεν το εδωσα, πηρα το δικο του ξεροντας ηδη πως δεν θα τηλεφωνουσα...μου υποσχεθηκε πως θα ερθει να με βρει...του ειπα "εδω θα ειμαι"...
Αλλα εφυγα...Το μαγαζι δεν πηγαινε καλα, η συμφωνια μας ηταν μεχρι το τελος του μηνα και θα βλεπαμε...το ειχα ξεχασει. Κι εφυγα...
Οι μερες περνουσαν, σκεφτομουν το ομορφο μελαχροινο αγορι, δεν επαιρνα τηλεφωνο ομως, ισως απο εγωισμο, απο ντροπη, απο μια χαζη αντιληψη οτι οι γυναικες δεν κανουν ποτε το πρωτο βημα...σημερα μετανιωνω για την ανοησια μου αυτη...χασαμε πολυ χρονο...
Ομως, οταν η μοιρα θελει να γνωριστουν δυο ανθρωποι, τιποτα δεν μπορει να τη σταματησει...
Ειναι Σαββατοβραδο θυμαμαι. Εχω παει με μια παρεα σε ενα απο εκεινα τα κλαμπακια που συνηθως δεν παταω, γιατι βαζουν μπομπες ποτα και μουσικη νταπα ντουπα που βαραει διαρκως και με χτυπαει στα μηλιγκια! Αλλα, με αγαπαει ο Θεος και τη μερα εκεινη βαζει περισσοτερο χορευτικα κομματια! Καποια στιγμη παω στο μπαρ για ποτο...και τον βλεπω απεναντι μου, η ματια του πεφτει πανω μου...και κολλαει...αρχιζουμε να περπαταμε ο ενας προς τον αλλο και ολα γυρω μοιαζουν να εχουν σταματησει...δεν υπαρχει κανενας αλλος, τιποτα αλλο, σαν τις ταινιες που ξαφνικα ολα πανε σε slow motion...καθομαστε μαζι στο μπαρ, χωρις να αλλαξουμε κουβεντα, απλα κοιταζομαστε. Σπαει τη σιωπη...
"Σε εψαχνα...περνουσα καθε μερα απο το σημειο που στεκοσουν, αλλα δεν ησουν εκει...μπηκα μια φορα και ρωτησα, αλλα δεν ηξεραν που ησουν..σε εψαχνα...εισαι πανεμορφη αποψε..."
Δεν ειχα κατι να πω, δεν χρειαζοταν αλλωστε, ελαμπαν τα ματια μου και το χαμογελο μου!
Δεν εμεινα πολυ, επρεπε να γυρισω στην παρεα μου, ομως αυτη τη φορα εδωσα το κινητο μου, ξεροντας πως εγω θα παρω πρωτη...
Αρχισε ετσι μια σειρα προσωπικων ανατροπων και υπερβασεων, απο αυτες που μονο ο κεραυνοβολος ερωτας προκαλει...
Την επομενη μερα του εστειλα μηνυμα...απλο, τυπικο, τι κανεις, πως περνας...μεσα σε 5 λεπτα με ειχε παρει τηλεφωνο, μου μιλησε στα Ελληνικα και ξαφνιαστηκα...εμαθα το ιδιο βραδυ πως η καταγωγη του ηταν Ελληνικη, απο μητερα Ελληνιδα και πατερα Αυστραλο, μα ειχε γεννηθει και μεγαλωσει στην Ολλανδια. Κανονισαμε να βρεθουμε. Ντυθηκα στα ασπρα, οπως τη μερα που γνωριστηκαμε. Η καρδια μου χτυπουσε πολυ δυνατα, οχι απο αγχος, αλλα απο ανυπομονησια...ηρθε επιτελους εκεινο το βραδι κι εγω ελαμπα!
Πηγα να τον βρω σε ενα απο αυτα τα απαισια κλαμπακια...η αληθεια ειναι πως απογοητευτηκα, δεν μου αρεσε καθολου, ηταν πραγματικα επιεικως ελεεινο...ηπια μια μπυρα, καταβαλωντας καθε δυνατη προσπαθεια να διασκεδασω, ηταν αδυνατον ομως και στο μισαωρο πανω ειπα να φυγω, παρολο που ηταν ιδιαιτερα περιποιητικος μαζι μου...
Χωρις δευτερη σκεψη μου ειπε "παμε"...
"Μα τι λες, εσυ εχεις ερθει εδω με την παρεα σου, Κεβιν, δεν μπορεις να φυγεις!"
"Η βραδια αποψε ειναι δικια σου, παμε οπου θες εσυ."
"ΟΚ...τοσες μερες εδω, σε μαγαζι με Ελληνικα δεν εχεις παει;"
"Οχι..."
"Χμ! Φυγαμε λοιπον! Να δεις πως διασκεδαζουμε εμεις, τι στο καλο, Ελληνας εισαι!"
Ηπιαμε πολυ...χορεψαμε πολυ...μιλησαμε για το παρελθον, για οσα μας πονεσαν πολυ...Φυγαμε μεθυσμενοι, οχι μονο απο τα ποτα, περπατωντας χερι χερι στους πεζοδρομους..Θυμαμαι οτι επεμενα να μην οδηγησει, να τον παω εγω στο ξενοδοχειο, ημουν σε σαφως καλυτερη κατασταση! Θυμαμαι που επεμενε πως δε γινεται, πρεπει να παρει το αυτοκινητο και τον τραβαγα να παμε στην αντιθετη κατευθυνση. Θυμαμαι πως με εσπρωξε απαλα πανω στον τοιχο και εβαλε το χερι του μπροστα μου, να μη φυγω και μου εδωσε εκεινο το πρωτο, το μαγικο φιλι!
Τελικα, τον επεισα να παμε μια βολτα με το δικο μου αμαξι να ξενερωσει λιγο και μετα θα βλεπαμε...Καταληξαμε στην παραλια, αγκαλια, να βλεπουμε την ανατολη...ειχα αρχισει να νυσταζω πολυ...με κραταγε αγκαλια και μου εκρυβε τον ηλιο, "κοιμησου στην αγκαλια μου, θα σου κανω εγω σκια, μονο μη φυγεις σημερα!" Αρκετη ωρα μετα, μπηκαμε στο αμαξι να γυρισουμε πισω. Εκει που εκανα αναστροφη πανω στην εθνικη, μου τραβηξε χειροφρενο, με αρπαξε και με φιλησε ξανα! Τωρα που το σκεφτομαι, Αγιο ειχαμε και δεν μας εκοψε στα δυο κανενα αλλο αυτοκινητο! Καταληξαμε στο σπιτι που ειχε νοικιασει με το φιλο του. Με παρακαλεσε να κοιμηθουμε αγκαλια και μου υποσχεθηκε πως δεν θα με αγγιξει..Δεν ξερω πως το εκανα αυτο, ποτε δεν εχω κανει κατι τετοιο, ηταν ιδιαιτερα επικινδυνο, σε ενα σπιτι με δυο αγνωστους αντρες! Ομως, τον πιστεψα...και ειχα δικιο...με πηρε αγκαλια και αποκοιμηθηκε, μουρμουριζοντας μεσα στον υπνο του το ονομα μου ξανα και ξανα...
Εφυγα μετα απο λιγο, γιατι ειχα να κανω πολλες δουλειες, χωρια που ροχαλιζε σαν τρακετρ και βαλε!...δεν ειχα κοιμηθει πανω απο 1-1,5 ωρα, αλλα ενιωθα τοσο ξεκουραστη, πετουσα!
Βρεθηκαμε ξανα το ιδιο βραδυ. Αυτη τη φορα πηγαμε για ενα ποτο και μετα στο σπιτι μου, αναψαμε κερια και ακουσαμε μουσικη...ηταν πολυ ρομαντικα, ομως κατι με σταματησε και δεν προχωρησα...Σε 2 μερες θα εφευγε και δεν ηθελα να χαλασω το παραμυθι μου! Γιατι αυτο ζουσα...το πιο γλυκο, ρομαντικο, ερωτικο παραμυθι! Το μετανιωσα μετα παντως και αυτο...
Ετσι γλυκα κυλησαν οι επομενες 2 μερες και ο Κεβιν ηταν κατι παραπανω απο κυριος απεναντι μου...
Ηρθε η μερα που θα εφευγε. Θα εφευγε οδικως, θα πηγαινε Θεσσαλονικη και απο εκει αεροπορικως Ολλανδια. Με παρακαλεσε να παω μαζι του...αρνηθηκα φυσικα...Μου υποσχεθηκε πως θα επεστρεφε σε 2 μηνες, για μενα, να ειμαστε μαζι...δεν τον πιστεψα...
Τις ημερες που ταξιδευε εντος Ελλαδας, με επαιρνε τηλεφωνο συνεχεια, 10 φορες τη μερα να μου πει ποσο του ελειψα, ποσο χαιροταν που δεν προχωρησαμε γιατι ηθελε οταν θα γινει να ειναι τελειο, ποσο ερωτευμενος ενιωθε μαζι μου! Δεν ξερω αν τον ξενερωσα, η αν του εκοψα τα φτερα, ενιωθα το ιδιο, μα μου φανηκε πως ολα αυτα ηταν απλα μεγαλα λογια και γρηγορα...και του το ελεγα...
Απο την ημερα που εφτασε Ολλανδια, εξαφανιστηκε...Τον πηρα απειρες φορες, μα δεν υπηρχε καν συνδεση με τον αριθμο του...Οι φιλες μου λεγανε πως θα ερθει μετα απο δυο μηνες οπως μου υποσχεθηκε, μαλιστα οι πιο ρομαντικες ονειρευονταν μονοπετρα...εγω ομως ηξερα οτι ειχε τελειωσει...το ηξερα τη μερα που εφυγε..
Ξερεις, αυτη ηταν η πιο ομορφη και ρομαντικη ερωτικη ιστορια που εζησα ποτε και νιωθω πολυ τυχερη για αυτο!
Μονο που, να, μια πικρα μου εχει μεινει, γιατι εξαφανιστηκε ετσι αποτομα, χωρις κανεναν λογο...Εγω δε ειχα ζητησει ουτε υποσχεσεις, ουτε δεσμευσεις, ισα ισα που δεν ηθελα να ακουω μεγαλα λογια, ηθελα να ζησω το σημερα, εκεινος μιλαγε διαρκως για το μελλον...
Ομως, δεν πειραζει...ας ειναι μονο καλα εκει που ειναι! Μου χαρισε ενα ονειρο κι αυτο δεν θα το ξεχασω ποτε! Κι αν σημερα ειμαι πολυ ευτυχισμενη, ειναι κι αυτο ενα κομματι του παρελθοντος μου, των στιγμων και των εμπειριων που με εφεραν στο σημερα και ειμαι ευγνωμων για αυτο! Να εισαι ευτυχισμενος, Κεβιν!
Ετσι νομιζω πρεπει να αντιμετωπιζουμε καθε τι ομορφο που τελειωνει...Με αισιοδοξια, αλλα και ευγνωμοσυνη, γιατι καθε μας βημα μας παει στο μελλον, μας δινει μαθηματα και μας κανει αυτο ακριβως που ειμαστε σημερα.
Με αυτο το μηνυμα θελω να σας αφησω και για αυτο διαλεξα αυτη την ιστορια, που αν και αρκετα μεγαλη, ειναι απο τις αγαπημενες μου!
Θα την ντυσω με το καταλληλο τραγουδι και θα στειλω σε ολους σας φιλια πεταλουδισια καταμουτσουνα!
Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010
Μ' ΕΝΑ ΒΑΡΥ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ...
" Το Ζεϊμπεκικο της Ευδοκιας", " Το Ζεϊμπεκικο του Αρχαγγελου", "Ζεϊμπεκικο"...
Ενας μακρυς ατελειωτος καταλογος για το χορο που αδιαμφισβητητα μιλαει οσο κανεις αλλος στην καρδια του Ελληνα. Του Ελληνα που κουβαλαει στο αιμα του την προσφυγια, τη φτωχολογια, το ρεμπετικο, την αγωνια και το φιλοτιμο, την αδελφοσυνη, το λιμανι και την Τρουμπα.
Πολλοι μιλανε για ριζες του χορου στην αρχαιοτητα και μεταφραζουν ετυμολογικα τη λεξη Ζεϊμπεκικο ως ενωση των λεξεων Ζευς (που συμβολιζει το πνευμα) και μπεκος (= αρτος, που συμβολιζει το σωμα). Παρολο που θα μπορουσε να ταιριαζει απολυτα σε εναν χορο που εκφραζει το πνευμα μεσα απο το σωμα, το πιθανοτερο ειναι πως δεν ισχυει κατι τετοιο, εφοσον δεν υπαρχουν αναφορες του χορου στην αρχαια Ελλαδα.
Οι πρωτες αναφορες στο ζεϊμπεκικο και για να ακριβολογουμε στους ζεϊμπεκηδες, εντοπιζονται στην Οθωμανικη Αυτοκρατορια και στη Μικρα Ασια. Οι ζεϊμπεκηδες κατα πως φαινεται ηταν Μουσουλμανοι υπηκοοι, Ελληνες και Τουρκοι. Χαρακτηριστικο τους ηταν η παληκαρια και η λεβεντια. Εχουν τραγουδηθει και εξυμνηθει πολυ, καθως λειτουργουσαν περιπου σαν τον Ρομπεν των Δασων, κανοντας ανταρτικο και ληστευοντας τον παμπλουτο Σουλτανο και δινοντας τα χρηματα στο φτωχο λαο.
Κατα τη διαρκεια των εχθροπραξιων πριν και μετα την καταστροφη της Σμυρνης, οι ζεϊμπεκηδες φερεται να εκαναν πολλες φρικαλεοτητες εναντιον των Ελληνων. Χαρακτηριστικα μας αναφερει στη μαρτυρια της η Αγγελικη Παπζογλου:
«Οι ζεϊμπέκες ήτανε κάτι κοντά βρακάκια, με γυμνά πόδια, σαν τσι διαόλοι... Γεμάτοι από πάνω ίσαμε κάτω σούβλες, ξουράφια, μαχαίρες, μαχαιράκια, αργιλέδες, τανάλιες, μπαλτάδες... σαν κινούμενο χασαπιό ήτανε... [...] Όσους σκότωνε, τόσα σαρίκια είχε καμαρώνανε στο κεφάλι του, σαν κουλούρια, τόνα πάνω στο άλλο. Άμα είχε σκοτώσει πάνω από δέκα, είχε δικαίωμα να βάζει "πλάκα -που λένε- τα γαλόνια" σαν το ναύαρχο... μονο-κόμματο μακρύ φέσι. [...] Εματζευούντουστε πέντε-έξι κι ηρχούντουστε και σου χτυπάγανε την πόρτα [....] Τηνέ σπάγανε την πόρτα άμα δεν του ηάνοιγες, χώνανε στα σπασμένα σανίδια αυτό το άγριο μούτρο -το κεφάλι τως- και μόλις τους ήβλεπες, ήτρεχε μέσα στο κορμί σου ένας παγωμένος ηλεχτρισμός. Κι έτσι όπως είχανε πέσει απάνω σου και σε σφίγγανε η γυναίκα σου και τα παιδιά σου, ρώταες με δίχως αναπνοή:- Τι θέτε;Και σου απαντούσαν:- Κορίτσια... [...] Οι ζεϊμπέκηδες ήρθανε απ' τη Θράκη στο Ντεμίσι και στ' Αϊντίνι. Αλλαξοπιστήσανε, γινήκανε σκυλότουρκοι, και το τουρκικό σουλτανάτο τους έστελνε πάντα εναντίον των χριστιανών. Ήτανε τραμπούκοι του σουλτάνου. [...]»
Αντιθετα, ο Θωμας Κοροβινης στο βιβλιο του " Οι ζεϊμπεκοι της Μικρας Ασιας" αναφερεται στην ομαδα αυτων των ανθρωοων ως "ορκισμενους εχθρους της Οθωμανικης Αυτοκρατοριας".
Στο ρεμπετικο φορουμ, βρηκα κι αυτην την περιγραφη:
"Η λέξη Ζεϊμπέκης συναντάται για πρώτη φορά τον 13ο αιώνα.Ελληνες Μακεδόνες της Θράκης που μετανάστευσαν στη Μικρασιατική Φρυγία.Η δράση τους απλώνεται από τα Δαρδανέλια ως την αρχαία Δωρίδα με εντονότερη παρουσία στην ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης(Αϊδίνι,Προύσα,Μούγλα,Οιδεμησί...).Θράκες και Φρύγες έχουν φυλετική,γλωσσική και πολιτιστική συγγένεια.Οι Ζεϊμπέκηδες παρουσίαζαν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κοινωνικής συμπεριφοράς,εθυμοτυπίας ,ενδυμασίας,παραδόσεων,χορών και τελετουργικών.Για μεγάλο διάστημα έζησαν στα βουνά(ως αντάρτες)ενάντια στην κρατική βία και απανθρωπιά διεκδικώντας το δίκαιο των λαϊκών τάξεων.Κατά το αντάρτικο ήταν δεύτεροι στο σώμα μετά τον Εφέ.Το ντύσιμό τους ήταν ιδιαίτερα προσεγμένο,πεντακάθαροι,με λευκό δέρμα,(οι Τούρκοι τους αποκαλούσαν,οι Έλληνες με το ασημένιο σώμα).Θεμελιώδεις αξίες τους,ηθική,τιμιότητα,γενναιότητα,καπατσοσύνη,αλτρο υϊσμός,μπεσαλίκι,φιλανθρωπία(κάτι σαν Ρομπέν των φτωχών).Με τη λέξη Ζεϊμπέκης ακόμα και σήμερα οι Τούρκοι εννοούν το λεβέντη,το παλικάρι."
Χωρις τελικα να γνωριζουμε αν το ζεϊμπεκικο ηταν αμιγως συνδεδεμενο με τους ζεϊμπεκηδες, μπορουμε με σιγουρια να πουμε οτι εχει εντονα τοσο το Ελληνικο οσο και το Τουρκικο στοιχειο. Θυμιζει σε μεγαλο βαθμο το χορο των Δερβισηδων, που στροβιλιζονται γυρω απο τον εαυτο τους ολο και πιο γρηγορα, μεχρι να φτασουν στην εκσταση. Απο την αλλη, χαρακτηριζεται απο την Ελληνικη λεβεντια και χαρη και οι αργες και σταθερες κινησεις μπορουν να εντοπισθουν παρομοιες σε πολλους δημοτικους χορους μας.
Με την αφιξη των προσφυγων απο τη Μικρα Ασια στην Ελλαδα, ανθισε η μουσικη η επηρεασμενη απο τις μικρασιατικες μελωδιες και αναμεσα στα υπεροχα ακουσματα που γεννηθηκαν, ξεχωρισε το ρεμπετικο. Το ρεμπετικο τραγουδι ενσωματωσε το ζεϊμπεκικο, η μπορουμε ακομα να πουμε πως γεννησε την καινουργια μορφη ζεϊμπεκικου, αυτο που εφτασε μεχρι την εποχη μας.
Αρχικα και για πολλα χρονια ηταν αποκλειστικα ανδρικος χορος. Ηταν ο τροπος για τον αντρα να εκφρασει τον καημο του, το ντερτι του η ακομα τη μαυρη του τη μοιρα. Μιλαμε για μια εποχη οπου η φτωχεια και η δυστυχια ηταν πολυ συνηθισμενες. Μεσα απο τη δυναμη αυτου του χορου και των στιχων που τοτε πλαισιωναν τη μουσικη, ο αντρας μπορουσε να πεταξει απο μεσα του ο,τι τον βαραινε, να προσευχηθει κοιτωντας τον ουρανο η να χτυπησει με το χερι τη γη, να ανοιξει και να τον παρει. Ακομα, μπορουσε να χορεψει για να διεκδικησει την εκλεκτη της καρδιας του.
Η γυναικα, αν και πρωταγωνιστρια παντα στο σεβντα του αντρα, δεν χορευε ζεϊμπεκικο, ηταν προσβολη για το συνοδο της. Επιπλεον, ολα τα ζεϊμπεκικα γραφονταν αρχικα απο αντρες για αντρες, γι' αυτο και ακουμε γυναικες οπως την Μπελλου η τη Ροζα να τραγουδουν αντρικους στιχους. (π.χ. "οταν μεινεις χηρα, ζωντοχηρα...θα μετανοησεις και θα με ζητησεις", 1948). Στη συνεχεια ομως, αρχικα οι γυναικες των καταγωγιων της Τρουμπας και αργοτερα διστακτικα και δεχομενες αρκετα σχολια οι καθωσπρεπει κυριες, αρχισαν να χορευουν ζεϊμπεκικο με το δικο τους τροπο και να δινουν αλλη χροια στο χορο.
Οπως και να 'χει, ειτε αντρας χορευει ειτε γυναικα, το ζεϊμπεκικο ειναι χορος μοναχικος, χορος εκφρασης. Ο χορευτης του δεν μπορει να το "ζησει" οντας εντελως νηφαλιος. Αφηνει ολη την ενεργεια να διαπερασει το σωμα του και να απελυθερωσει την ψυχη του απο ο,τι τον βαραινει. Κοιταζει ψηλα με περηφανια και στροβιλιζεται. Ειναι αγενεια να χορευει καποιος και να τον διακοψει καποιος αλλος η να μπει μαζι του στο χορο. Αυτο θα μπορουσε να οδηγησει σε μεγαλες παρεξηγησεις και τσακωμους, ακομα και αιματηρους. Χαρακτηριστικο το παραδειγμα του Νικου Κοεμτζη που ενεπλακη σε καβγα οταν μια παρεα δεν σεβαστηκε τον αδερφο του που χορευε και κατεληξε σε αιματοκυλισμα.
Ο χορευτης και η χορευτρια του ζεϊμπεκικου βγαινουν απο τον εαυτο τους οταν παραδοθουν απολυτα στο χορο τους, δεν εχουν συναισθηση του τι συμβαινει γυρω τους, δεν διακοπτουν ποτε το χορο τους. Αναλογα με τη διαθεση, τον τροπο που χορευεται ενα τραγουδι, αλλα και το ρυθμο του, μπορει να χαρακτηριστει βαρυ η πιο αναλαφρο. Αυτο δεν εχει να κανει τοσο με το ποσο γρηγορο ειναι, αλλα με το τι αισθηματα σου προκαλει. Δεν νοειται να χορευει καποιος το "Συννεφιασμενη Κυριακη" και να γελαει η να ειναι αναλαφρος...
Οσο πιο απλο ειναι ενα ζεϊμπεκικο, τοσο πιο δυνατο ειναι. Σημερα, πολλοι ειναι αυτοι που εχουν παρερμηνευσει το χορο, τον εχουν "στολισει" με πολλες αεροπλανικες φιγουρες και μοιαζει περισσοτερο με μπαλετο...ομως αυτο, κατα την ταπεινη μου αποψη, δε συναδει με την ταπεινη και απολυτα προσωπικη φυση του χορου. Αρκει πολυ μερακι και αρκετη μαγκια για να χορεψει κανεις εκπληκτικα δυνατα!
Εγω προσωπικα, αν και γυναικα, εκστασιαζομαι οταν χορευω ζεϊμπεκικο. Ειναι δε τοση η ενταση που μου προκαλει, που δεν χορευω ποτε περισσοτερους απο εναν η δυο χορους το ιδιο βραδυ. Παθαινω ταχυπαλμιακαι τρεμουλο και κανω αρκετη ωρα να ησυχασω μετα. Αλλα ακομα κι οταν δεν χορευω, στο ακουσμα και μονο η καρδια μου ευφραινεται μα και ποναει συναμα. Συγκινουμαι συχνα και δακρυζω. Χαμογελω γεματη καμαρι οταν χορευει παληκαρισια ενας δικος μου ανθρωπος.
Την καλυτερη περιγραφη για το αισθημα του να χορευεις ζεϊμπεκικο την βρηκα στο ρεμπετικο φορουμ και την παραθετω αυτουσια, οποτε συγχωρειστε μου τα greeklish:
"To zeimbekiko einai ekfrasis olon ton estiseon apo tin acmi mexri tin paracmi,otan prosopika,akouoo tin eisagogi tou bouzoukiou kapiou tragoudiou pou exei sxesi me tin biopali mou kai exoo kanei kefali,kai sbinoun ta fota sto magazi,kati me epoxreonei na sikothoo,badizoo argos stin pista kai arxinoo ton meglevi giro pros aristera,me auton ton tropon mpenoo ston labirintho tis dikis mou skepseos euriskoo ta thiria pou katikoun mesa mou,ena ena ta antimetopoisoo,ta anagnorizoo,mazi tous filakismenos sto mialo mou pao empros kai opisten sto keli tis prosopikotitas mou,estatikos labenoo tis labomathies apoo ta thiria pou eplasa me ta lathi mou kai estanomai ton pono kai tin xara pou nikaoo ton eauton mou stin megaliteri klimaka,kai etsi ananeomenos epistrefo sto trapezi mou pinoo enan kafe kai feugoo gia tin epibiosi. . .Tora gia to filotimo ,einai discolo na eksigisoo,ala poles fores otan o bouzouksis san sinthima me perni xampari sto magazi kai afieroni ena zeimekiko gia parti mou xoris na to paraggilo vtrepome na min to paro kai tote to pernoo theamatiko gia na timisoo ton bouzouksi,kai tote kai autos fiteuei tis notes sta podiamou,diladi ola auta ek logou tou filotimou,mpikes Martha;"
Τις πληροφοριες για αυτη την αναρτηση αντλησα απο τους παρακατω ιστοτοπους:
http://ektos-xronoy.pblogs.gr/2008/03/zeimpekiko-pswmi-toy-theoy.html
http://www.neolaia.de/2opseis/DaneiaeeU/periodiko19/AEauidYeeei/aeauidyeeei.html
http://www.rembetiko.gr/forums/portalindex.php
Επειδη λατρευω αυτον τον χορο και με ενδιαφερει ιδιαιτερως η ιστορια του, παρακαλω αν κατι απο οσα παραθετω ειναι λαθος η αν καποιος εχει παραπανω πληροφοριες, να με ενημερωσετε.
Προς το παρον, σας αφηνω με μερικα εξαιρετικα κομματια. Ειναι απειρα τα ζεϊμπεκικα που αγαπω, αλλα επιλεγω τις πιο χαρακτηριστικες και αξεχαστες φωνες απο το παρελθον, που δυστυχως δεν ειναι πια κοντα μας.
Καλη ακροαση!
Πεταλουδισια φιλια σας στελνω! Καλο Σαββατοκυριακο σε ολους!
Ενας μακρυς ατελειωτος καταλογος για το χορο που αδιαμφισβητητα μιλαει οσο κανεις αλλος στην καρδια του Ελληνα. Του Ελληνα που κουβαλαει στο αιμα του την προσφυγια, τη φτωχολογια, το ρεμπετικο, την αγωνια και το φιλοτιμο, την αδελφοσυνη, το λιμανι και την Τρουμπα.
Πολλοι μιλανε για ριζες του χορου στην αρχαιοτητα και μεταφραζουν ετυμολογικα τη λεξη Ζεϊμπεκικο ως ενωση των λεξεων Ζευς (που συμβολιζει το πνευμα) και μπεκος (= αρτος, που συμβολιζει το σωμα). Παρολο που θα μπορουσε να ταιριαζει απολυτα σε εναν χορο που εκφραζει το πνευμα μεσα απο το σωμα, το πιθανοτερο ειναι πως δεν ισχυει κατι τετοιο, εφοσον δεν υπαρχουν αναφορες του χορου στην αρχαια Ελλαδα.
Οι πρωτες αναφορες στο ζεϊμπεκικο και για να ακριβολογουμε στους ζεϊμπεκηδες, εντοπιζονται στην Οθωμανικη Αυτοκρατορια και στη Μικρα Ασια. Οι ζεϊμπεκηδες κατα πως φαινεται ηταν Μουσουλμανοι υπηκοοι, Ελληνες και Τουρκοι. Χαρακτηριστικο τους ηταν η παληκαρια και η λεβεντια. Εχουν τραγουδηθει και εξυμνηθει πολυ, καθως λειτουργουσαν περιπου σαν τον Ρομπεν των Δασων, κανοντας ανταρτικο και ληστευοντας τον παμπλουτο Σουλτανο και δινοντας τα χρηματα στο φτωχο λαο.
Κατα τη διαρκεια των εχθροπραξιων πριν και μετα την καταστροφη της Σμυρνης, οι ζεϊμπεκηδες φερεται να εκαναν πολλες φρικαλεοτητες εναντιον των Ελληνων. Χαρακτηριστικα μας αναφερει στη μαρτυρια της η Αγγελικη Παπζογλου:
«Οι ζεϊμπέκες ήτανε κάτι κοντά βρακάκια, με γυμνά πόδια, σαν τσι διαόλοι... Γεμάτοι από πάνω ίσαμε κάτω σούβλες, ξουράφια, μαχαίρες, μαχαιράκια, αργιλέδες, τανάλιες, μπαλτάδες... σαν κινούμενο χασαπιό ήτανε... [...] Όσους σκότωνε, τόσα σαρίκια είχε καμαρώνανε στο κεφάλι του, σαν κουλούρια, τόνα πάνω στο άλλο. Άμα είχε σκοτώσει πάνω από δέκα, είχε δικαίωμα να βάζει "πλάκα -που λένε- τα γαλόνια" σαν το ναύαρχο... μονο-κόμματο μακρύ φέσι. [...] Εματζευούντουστε πέντε-έξι κι ηρχούντουστε και σου χτυπάγανε την πόρτα [....] Τηνέ σπάγανε την πόρτα άμα δεν του ηάνοιγες, χώνανε στα σπασμένα σανίδια αυτό το άγριο μούτρο -το κεφάλι τως- και μόλις τους ήβλεπες, ήτρεχε μέσα στο κορμί σου ένας παγωμένος ηλεχτρισμός. Κι έτσι όπως είχανε πέσει απάνω σου και σε σφίγγανε η γυναίκα σου και τα παιδιά σου, ρώταες με δίχως αναπνοή:- Τι θέτε;Και σου απαντούσαν:- Κορίτσια... [...] Οι ζεϊμπέκηδες ήρθανε απ' τη Θράκη στο Ντεμίσι και στ' Αϊντίνι. Αλλαξοπιστήσανε, γινήκανε σκυλότουρκοι, και το τουρκικό σουλτανάτο τους έστελνε πάντα εναντίον των χριστιανών. Ήτανε τραμπούκοι του σουλτάνου. [...]»
Αντιθετα, ο Θωμας Κοροβινης στο βιβλιο του " Οι ζεϊμπεκοι της Μικρας Ασιας" αναφερεται στην ομαδα αυτων των ανθρωοων ως "ορκισμενους εχθρους της Οθωμανικης Αυτοκρατοριας".
Στο ρεμπετικο φορουμ, βρηκα κι αυτην την περιγραφη:
"Η λέξη Ζεϊμπέκης συναντάται για πρώτη φορά τον 13ο αιώνα.Ελληνες Μακεδόνες της Θράκης που μετανάστευσαν στη Μικρασιατική Φρυγία.Η δράση τους απλώνεται από τα Δαρδανέλια ως την αρχαία Δωρίδα με εντονότερη παρουσία στην ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης(Αϊδίνι,Προύσα,Μούγλα,Οιδεμησί...).Θράκες και Φρύγες έχουν φυλετική,γλωσσική και πολιτιστική συγγένεια.Οι Ζεϊμπέκηδες παρουσίαζαν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κοινωνικής συμπεριφοράς,εθυμοτυπίας ,ενδυμασίας,παραδόσεων,χορών και τελετουργικών.Για μεγάλο διάστημα έζησαν στα βουνά(ως αντάρτες)ενάντια στην κρατική βία και απανθρωπιά διεκδικώντας το δίκαιο των λαϊκών τάξεων.Κατά το αντάρτικο ήταν δεύτεροι στο σώμα μετά τον Εφέ.Το ντύσιμό τους ήταν ιδιαίτερα προσεγμένο,πεντακάθαροι,με λευκό δέρμα,(οι Τούρκοι τους αποκαλούσαν,οι Έλληνες με το ασημένιο σώμα).Θεμελιώδεις αξίες τους,ηθική,τιμιότητα,γενναιότητα,καπατσοσύνη,αλτρο υϊσμός,μπεσαλίκι,φιλανθρωπία(κάτι σαν Ρομπέν των φτωχών).Με τη λέξη Ζεϊμπέκης ακόμα και σήμερα οι Τούρκοι εννοούν το λεβέντη,το παλικάρι."
Χωρις τελικα να γνωριζουμε αν το ζεϊμπεκικο ηταν αμιγως συνδεδεμενο με τους ζεϊμπεκηδες, μπορουμε με σιγουρια να πουμε οτι εχει εντονα τοσο το Ελληνικο οσο και το Τουρκικο στοιχειο. Θυμιζει σε μεγαλο βαθμο το χορο των Δερβισηδων, που στροβιλιζονται γυρω απο τον εαυτο τους ολο και πιο γρηγορα, μεχρι να φτασουν στην εκσταση. Απο την αλλη, χαρακτηριζεται απο την Ελληνικη λεβεντια και χαρη και οι αργες και σταθερες κινησεις μπορουν να εντοπισθουν παρομοιες σε πολλους δημοτικους χορους μας.
Με την αφιξη των προσφυγων απο τη Μικρα Ασια στην Ελλαδα, ανθισε η μουσικη η επηρεασμενη απο τις μικρασιατικες μελωδιες και αναμεσα στα υπεροχα ακουσματα που γεννηθηκαν, ξεχωρισε το ρεμπετικο. Το ρεμπετικο τραγουδι ενσωματωσε το ζεϊμπεκικο, η μπορουμε ακομα να πουμε πως γεννησε την καινουργια μορφη ζεϊμπεκικου, αυτο που εφτασε μεχρι την εποχη μας.
Αρχικα και για πολλα χρονια ηταν αποκλειστικα ανδρικος χορος. Ηταν ο τροπος για τον αντρα να εκφρασει τον καημο του, το ντερτι του η ακομα τη μαυρη του τη μοιρα. Μιλαμε για μια εποχη οπου η φτωχεια και η δυστυχια ηταν πολυ συνηθισμενες. Μεσα απο τη δυναμη αυτου του χορου και των στιχων που τοτε πλαισιωναν τη μουσικη, ο αντρας μπορουσε να πεταξει απο μεσα του ο,τι τον βαραινε, να προσευχηθει κοιτωντας τον ουρανο η να χτυπησει με το χερι τη γη, να ανοιξει και να τον παρει. Ακομα, μπορουσε να χορεψει για να διεκδικησει την εκλεκτη της καρδιας του.
Η γυναικα, αν και πρωταγωνιστρια παντα στο σεβντα του αντρα, δεν χορευε ζεϊμπεκικο, ηταν προσβολη για το συνοδο της. Επιπλεον, ολα τα ζεϊμπεκικα γραφονταν αρχικα απο αντρες για αντρες, γι' αυτο και ακουμε γυναικες οπως την Μπελλου η τη Ροζα να τραγουδουν αντρικους στιχους. (π.χ. "οταν μεινεις χηρα, ζωντοχηρα...θα μετανοησεις και θα με ζητησεις", 1948). Στη συνεχεια ομως, αρχικα οι γυναικες των καταγωγιων της Τρουμπας και αργοτερα διστακτικα και δεχομενες αρκετα σχολια οι καθωσπρεπει κυριες, αρχισαν να χορευουν ζεϊμπεκικο με το δικο τους τροπο και να δινουν αλλη χροια στο χορο.
Οπως και να 'χει, ειτε αντρας χορευει ειτε γυναικα, το ζεϊμπεκικο ειναι χορος μοναχικος, χορος εκφρασης. Ο χορευτης του δεν μπορει να το "ζησει" οντας εντελως νηφαλιος. Αφηνει ολη την ενεργεια να διαπερασει το σωμα του και να απελυθερωσει την ψυχη του απο ο,τι τον βαραινει. Κοιταζει ψηλα με περηφανια και στροβιλιζεται. Ειναι αγενεια να χορευει καποιος και να τον διακοψει καποιος αλλος η να μπει μαζι του στο χορο. Αυτο θα μπορουσε να οδηγησει σε μεγαλες παρεξηγησεις και τσακωμους, ακομα και αιματηρους. Χαρακτηριστικο το παραδειγμα του Νικου Κοεμτζη που ενεπλακη σε καβγα οταν μια παρεα δεν σεβαστηκε τον αδερφο του που χορευε και κατεληξε σε αιματοκυλισμα.
Ο χορευτης και η χορευτρια του ζεϊμπεκικου βγαινουν απο τον εαυτο τους οταν παραδοθουν απολυτα στο χορο τους, δεν εχουν συναισθηση του τι συμβαινει γυρω τους, δεν διακοπτουν ποτε το χορο τους. Αναλογα με τη διαθεση, τον τροπο που χορευεται ενα τραγουδι, αλλα και το ρυθμο του, μπορει να χαρακτηριστει βαρυ η πιο αναλαφρο. Αυτο δεν εχει να κανει τοσο με το ποσο γρηγορο ειναι, αλλα με το τι αισθηματα σου προκαλει. Δεν νοειται να χορευει καποιος το "Συννεφιασμενη Κυριακη" και να γελαει η να ειναι αναλαφρος...
Οσο πιο απλο ειναι ενα ζεϊμπεκικο, τοσο πιο δυνατο ειναι. Σημερα, πολλοι ειναι αυτοι που εχουν παρερμηνευσει το χορο, τον εχουν "στολισει" με πολλες αεροπλανικες φιγουρες και μοιαζει περισσοτερο με μπαλετο...ομως αυτο, κατα την ταπεινη μου αποψη, δε συναδει με την ταπεινη και απολυτα προσωπικη φυση του χορου. Αρκει πολυ μερακι και αρκετη μαγκια για να χορεψει κανεις εκπληκτικα δυνατα!
Εγω προσωπικα, αν και γυναικα, εκστασιαζομαι οταν χορευω ζεϊμπεκικο. Ειναι δε τοση η ενταση που μου προκαλει, που δεν χορευω ποτε περισσοτερους απο εναν η δυο χορους το ιδιο βραδυ. Παθαινω ταχυπαλμιακαι τρεμουλο και κανω αρκετη ωρα να ησυχασω μετα. Αλλα ακομα κι οταν δεν χορευω, στο ακουσμα και μονο η καρδια μου ευφραινεται μα και ποναει συναμα. Συγκινουμαι συχνα και δακρυζω. Χαμογελω γεματη καμαρι οταν χορευει παληκαρισια ενας δικος μου ανθρωπος.
Την καλυτερη περιγραφη για το αισθημα του να χορευεις ζεϊμπεκικο την βρηκα στο ρεμπετικο φορουμ και την παραθετω αυτουσια, οποτε συγχωρειστε μου τα greeklish:
"To zeimbekiko einai ekfrasis olon ton estiseon apo tin acmi mexri tin paracmi,otan prosopika,akouoo tin eisagogi tou bouzoukiou kapiou tragoudiou pou exei sxesi me tin biopali mou kai exoo kanei kefali,kai sbinoun ta fota sto magazi,kati me epoxreonei na sikothoo,badizoo argos stin pista kai arxinoo ton meglevi giro pros aristera,me auton ton tropon mpenoo ston labirintho tis dikis mou skepseos euriskoo ta thiria pou katikoun mesa mou,ena ena ta antimetopoisoo,ta anagnorizoo,mazi tous filakismenos sto mialo mou pao empros kai opisten sto keli tis prosopikotitas mou,estatikos labenoo tis labomathies apoo ta thiria pou eplasa me ta lathi mou kai estanomai ton pono kai tin xara pou nikaoo ton eauton mou stin megaliteri klimaka,kai etsi ananeomenos epistrefo sto trapezi mou pinoo enan kafe kai feugoo gia tin epibiosi. . .Tora gia to filotimo ,einai discolo na eksigisoo,ala poles fores otan o bouzouksis san sinthima me perni xampari sto magazi kai afieroni ena zeimekiko gia parti mou xoris na to paraggilo vtrepome na min to paro kai tote to pernoo theamatiko gia na timisoo ton bouzouksi,kai tote kai autos fiteuei tis notes sta podiamou,diladi ola auta ek logou tou filotimou,mpikes Martha;"
Τις πληροφοριες για αυτη την αναρτηση αντλησα απο τους παρακατω ιστοτοπους:
http://ektos-xronoy.pblogs.gr/2008/03/zeimpekiko-pswmi-toy-theoy.html
http://www.neolaia.de/2opseis/DaneiaeeU/periodiko19/AEauidYeeei/aeauidyeeei.html
http://www.rembetiko.gr/forums/portalindex.php
Επειδη λατρευω αυτον τον χορο και με ενδιαφερει ιδιαιτερως η ιστορια του, παρακαλω αν κατι απο οσα παραθετω ειναι λαθος η αν καποιος εχει παραπανω πληροφοριες, να με ενημερωσετε.
Προς το παρον, σας αφηνω με μερικα εξαιρετικα κομματια. Ειναι απειρα τα ζεϊμπεκικα που αγαπω, αλλα επιλεγω τις πιο χαρακτηριστικες και αξεχαστες φωνες απο το παρελθον, που δυστυχως δεν ειναι πια κοντα μας.
Καλη ακροαση!
Πεταλουδισια φιλια σας στελνω! Καλο Σαββατοκυριακο σε ολους!
Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
Καλημερα! Καλη εβδομαδα!
Απο την Πεμπτη επεστρεψα κανονικοτατα στα καθηκοντα μου, αλλα ακομα δεν εχω συνελθει απο την κραιπαλη και το λιωσιμο στον καναπε...
Η αδεια ολοκληρωθηκε των Θεοφανειων με μια εκδρομη. Πηγαμε Αραχωβα, Δελφους και Λειβαδια.
Η Αραχωβα ηταν πολυ γραφικη, ειχε αρκετο κοσμο, οχι ομως τοσο ωστε να μη βρισκεις να κατσεις η να παρκαρεις. Ειχε ηλιο και καθομασταν εξω! Αν ειναι δυνατον! Ιανουαριο μηνα στην Αραχωβα εξω! Και μη φανταστειτε τιποτα χοντρα πουλοβερ και κασκολ και γαντια! Ενα λεπτο πουλοβερακι και ενα παλτο! Παει τρελλαθηκε ο καιρος! Αφου στη διαδρομη βλεπαμε χελιδονια!!!!!
Αφου ηπιαμε καφεδακι και φαγαμε κατι απιστευτα γλυκα (παρεπιπτοντως, δεν ξερω για διαμονη, αλλα κατα τα αλλα δεν ειναι ακριβα, οπως λενε..εμεις πληρωσαμε 20 ΕΥΡΩ 2 γλυκα τεραστια και 2 φρεντο, τα ιδια θα πληρωναμε και στον Πειραια, πολλα περισσοτερα δε στο Κολωνακι!), πηγαμε στους Δελφους. Εκει ειδαμε το Γυμνασιο, το χωρο οπου αθλουνταν στην αρχαιοτητα, αλλα ξενερωσαμε πολυ, γιατι δεν ειδαμε ουτε το ναο, ουτε το μαντειο, ουτε το μουσειο, καθως δεν ηταν ανοικτα! Μας αποζημιωσε παρολα αυτα η βολτα, γιατι ειναι καταπρασινα ολα, με πλακοστρωτο δρομακι γυρω απο τον αρχαιολογικο χωρο και ηπιαμε και νερο τρεχουμενο απο την ξακουστη Κασταλια πηγη! Συνεχισαμε προς το χωριο των Δελφων, που ειναι πολυ γραφικο και πολυ ησυχο και εχει καταπληκτικη θεα!
Κι εκει πανω που αρχισε να γουργουριζει καλα καλα το στομαχι, καθως απο οσο βλεπετε ειχε ηδη σουρουπωσει, αρχισε το αυτοκινητο να κανει κατι περιεργα κι αποφασισαμε να παρουμε το δρομο του γυρισμου, ωστε αν μεινουμε να μην μεινουμε τουλαχιστον στα βουνα.
Ετσι καπως, βρεθηκαμε στη Λιβαδεια, τελευταια μας σταση.
Λοιπον, καιρο το ελεγα πως θελω να παω στην πολη αυτη, γιατι ειχα ακουσει καλα λογια, ειχα δει φωτογραφιες, αλλα και για την ιστορικοτητα της πολης. Πραγματικα, ενθουσιαστηκαμε! Ειναι μια απο τις ωραιοτερες πολεις που εχουμε επισκεφτει! Πηγαμε στις Πηγες Κρυας, οπου περπατησαμε σε ενα υπεροχο επιβλητικοτατο τοπιο, κατω ακριβως απο ενα βουνο, με τρεχουμενα νερα, τα οποια ηταν πεντακαθαρα, πετρινα γεφυρακια, δεντρα και πλακοστρωτο! Φαγαμε δε σε ενα εκπληκτικο μεζεδοπωλειο ακριβως πανω απο τις πηγες, με υπεροχη θεα στον εξωτερικο χωρο και πολυ ζεστη διακοσμηση στον εσωτερικο. Ρεμπετικα τραγουδια και πολυ πολυ καλο φαγητο!!! Ταξιμι λεγεται, σας το συστηνω ανεπιφυλακτα αν βρεθειτε προς τα κει. Εγω παντως θελω να ξαναπαω! Και συντομα!
Κι ετσι ομορφα οπως αρχισαν, ετσι τελειωσαν οι φετινες διακοπες! Και του χρονου να ειμαστε καλα, να περασουμε το ιδιο ομορφα κι ακομα πιο καλα!!!
Και για να περασουμε σιγα σιγα, η αποτομα, απο το γιορτινο κλιμα στην καθημερινοτητα μας, παρακαλω διαβαστε αυτο το εξαιρετικο αρθρο του Σχολιαστη:
Για τη συνεχεια, ενα τραγουδακι για καλη εβδομαδα!
Πεταλουδισια φιλια σας στελνω!
Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!!
Καλησπερα και καλη χρονια σε ολους!
Ελπιζω να περασατε τελεια τις γιορτες!
Εγω εκανα μια μικρη αποτοξινωση απο το ιντερνετ, αφοσιωθηκα σε φιλους και οικογενεια, πηρα αδεια απο τη δουλεια μου, ξεκουραστηκα και χαλαρωσα αρκετα.
Παντα εβλεπα τα Χριστουγεννα σαν μια ομορφη ευκαιρια για να ζησω στιγμες οικογενειακης γαληνης και ευτυχιας. Ολες αυτες οι οικογενειακες συγκεντρωσεις, που αλλοι τις απεχθανονται, για μενα ειναι υπεροχες!
Ετσι λοιπον, φετος, περασα υπεροχα!
Την παραμονη των Χριστουγεννων ηρθαν οι κουμπαροι μου απο τα Τρικαλα, ενα ζευγαρι που εχω στεφανωσει. Η κουμπαρα μου ειναι εγκυος και πολυ ευυχισμενη! Μειναν μαζι μου 4 μερες. Ηταν τελεια. Ανημερα τα Χριστουγεννα ειχα τραπεζι το μεσημερι στο σπιτι μου για την οικογενεια μου, τα πεθερικα μου και τα πεθερικα της αδερφης μου. Ηταν πολυ ομορφα. Φαγαμε και αλλαξαμε τα δωρα, εμεις εχουμε εθιμο να τα αλλαζουμε Χριστουγεννα και οχι Πρωτοχρονια. Το βραδακι ηρθαν καμια δεκαρια καλοι φιλοι να μου ευχηθουν για τη γιορτη μου και μετα βγηκαμε, πηγαμε στο νεο κλαμπακι Gene Kelly στο Περιστερι. Ειναι λατιν κλαμπ κυριως, αλλα εχει και αλλη καλη μουσικη, πολυ ωραιο περιβαλλον και αν θελετε εχει και πολυ καλο φαγητο και οικονομικο. Σας το συστηνω ανεπιφυλακτα! Εκει χορεψαμε αδιακοπα μεχρι το πρωι!
Την επομενη λιωσαμε στην ξαπλα, απο καναπε σε κρεβατι και τουμπαλιν. Το απογευμα καναμε μια υπεροχη βολτα στην Αθηνα. Ξεκινησαμε με τα ποδια απο το Μοναστηρακι, πηγαμε Συνταγμα. Γινοταν στην Ερμου απιστευτος πανικος, απο τους Ολυμπιακους ειχα να δω τοσο κοσμο εκει, εκνευριτηκα λιγο, αλλα φτασαμε Συνταγμα και αξιζε γιατι ηταν πανεμορφα. Βγαλαμε φωτογραφιες και μετα συνεχισαμε το περπατημα, πηγαμε στην Πυλη του Αδριανου (πολυ παραμελημενη οφειλω να πω...θα μπορουσε ανετα να ειναι η ελληνικη αψιδα του θριαμβου, αλλα τι λεω τωρα!...) και μετα πηγαμε για καφε σε μια γραφικοτατη κρεπερι στην Πλακα. Περπατησαμε τα στενα της Πλακας, που ειναι πανεμορφα, γεμισαμε εικονες, βγαλαμε φωτογραφιες και πηγαμε για μεζεδες στο Σχολαρχειο, οπου κατσαμε στην αυλη, γιατι ειχε πολυ ζεστο και ομορφο βραδι. Ηταν μια τελεια βραδια.
Την Κυριακη, πηγαμε στα ξαδερφια μου στο Πορτο Ραφτη, οπου ηπιαμε καφε και φαγαμε τον αμπακο διπλα απο τη θαλασσα, μπροστα στο αναμμενο τζακι! Πολυ ομορφα!
Δυστυχως, μετα οι κουμπαροι μου επρεπε να επιστρεψουν Τρικαλα....Αλλα δεν πειραζει, θα παω εγω συντομα...
Οι επομενες μερες κυλησαν πολυ ηρεμα, σπιτι, βολτουλες, ξεκουραση...Την παραμονη Πρωτοχρονιας πηγαμε στο σπιτι της αδερφης μου για φαγητο και ρεβεγιον. Ο καλος μου δουλευε μεχρι τις 11 το βραδυ και μολις που προλαβε να ερθει, δωδεκα παρα επτα λεπτα μπηκε! Αφου προλαβε, ολα καλα!
Ανημερα Πρωτοχρονια φαγαμε στην πεθερα μου και μετα ξεραθηκαμε. Εκτοτε, ολο ξαπλα ειμαι! Εχω ξεκουραστει πολυ! Να δω πως θα ξαναμπω απο Πεμπτη σε ρυθμους δουλειας! Για ποτε περασαν οι μερες ουτε το καταλαβα!
Γενικα λοιπον, απο τις ομορφες στιγμες, αλλα και απο καποιες πολυ ζεστες και γλυκες κινησεις που εκαναν για μενα οι δικοι μου ανθρωποι, καθως και καποιοι απο εσας, μπορω να πω οτι περασα μια απο τις ομορφοτερες εορταστικες περιοδους των τελευταιων χρονων. Παροτι το 2009 με χτυπησε κατω κυριολεκτικα σαν το χταποδι, τωρα νιωθω γεματη, νιωθω ολο ζεστασια και ορεξη και αισιοδοξια. Ελπιζω αυτες οι τελειες στιγμες να ειναι μονο ενα μικρο δειγμα του τι θα ακολουθησει. Ελπιζω το 2010 να ειναι καλυτερο, γιατι ειναι πολυ σημαντικη χρονια για μενα! Βασικα, οχι απλα το ελπιζω, ειμαι σιγουρη, δεν θελω ουτε να σκεφτομαι το αντιθετο!
Σας ευχομαι λοιπον εναν υπεροχο χρονο, γεματο υγεια κυριως και αγαπη, αλλα και γεματο ονειρα, ελπιδα, δυναμη, δημιουργικοτητα και ομορφια!
Υ.Γ. Τι σκατα κανω λαθος και ποτε δεν πετυχαινω τα μελομακαρονα;
Υ.Γ.2 Οι κουραμπιεδες μου ειναι σουπερ!
Υ.Γ.3 Η αχαϊρευτη δεν εχω ακομα κοψει πιτα! Μετα θελω να μου παει και καλα ο χρονος! Χαχα!
Πεταλουδισια φιλια σας στελνω!
Ελπιζω να περασατε τελεια τις γιορτες!
Εγω εκανα μια μικρη αποτοξινωση απο το ιντερνετ, αφοσιωθηκα σε φιλους και οικογενεια, πηρα αδεια απο τη δουλεια μου, ξεκουραστηκα και χαλαρωσα αρκετα.
Παντα εβλεπα τα Χριστουγεννα σαν μια ομορφη ευκαιρια για να ζησω στιγμες οικογενειακης γαληνης και ευτυχιας. Ολες αυτες οι οικογενειακες συγκεντρωσεις, που αλλοι τις απεχθανονται, για μενα ειναι υπεροχες!
Ετσι λοιπον, φετος, περασα υπεροχα!
Την παραμονη των Χριστουγεννων ηρθαν οι κουμπαροι μου απο τα Τρικαλα, ενα ζευγαρι που εχω στεφανωσει. Η κουμπαρα μου ειναι εγκυος και πολυ ευυχισμενη! Μειναν μαζι μου 4 μερες. Ηταν τελεια. Ανημερα τα Χριστουγεννα ειχα τραπεζι το μεσημερι στο σπιτι μου για την οικογενεια μου, τα πεθερικα μου και τα πεθερικα της αδερφης μου. Ηταν πολυ ομορφα. Φαγαμε και αλλαξαμε τα δωρα, εμεις εχουμε εθιμο να τα αλλαζουμε Χριστουγεννα και οχι Πρωτοχρονια. Το βραδακι ηρθαν καμια δεκαρια καλοι φιλοι να μου ευχηθουν για τη γιορτη μου και μετα βγηκαμε, πηγαμε στο νεο κλαμπακι Gene Kelly στο Περιστερι. Ειναι λατιν κλαμπ κυριως, αλλα εχει και αλλη καλη μουσικη, πολυ ωραιο περιβαλλον και αν θελετε εχει και πολυ καλο φαγητο και οικονομικο. Σας το συστηνω ανεπιφυλακτα! Εκει χορεψαμε αδιακοπα μεχρι το πρωι!
Την επομενη λιωσαμε στην ξαπλα, απο καναπε σε κρεβατι και τουμπαλιν. Το απογευμα καναμε μια υπεροχη βολτα στην Αθηνα. Ξεκινησαμε με τα ποδια απο το Μοναστηρακι, πηγαμε Συνταγμα. Γινοταν στην Ερμου απιστευτος πανικος, απο τους Ολυμπιακους ειχα να δω τοσο κοσμο εκει, εκνευριτηκα λιγο, αλλα φτασαμε Συνταγμα και αξιζε γιατι ηταν πανεμορφα. Βγαλαμε φωτογραφιες και μετα συνεχισαμε το περπατημα, πηγαμε στην Πυλη του Αδριανου (πολυ παραμελημενη οφειλω να πω...θα μπορουσε ανετα να ειναι η ελληνικη αψιδα του θριαμβου, αλλα τι λεω τωρα!...) και μετα πηγαμε για καφε σε μια γραφικοτατη κρεπερι στην Πλακα. Περπατησαμε τα στενα της Πλακας, που ειναι πανεμορφα, γεμισαμε εικονες, βγαλαμε φωτογραφιες και πηγαμε για μεζεδες στο Σχολαρχειο, οπου κατσαμε στην αυλη, γιατι ειχε πολυ ζεστο και ομορφο βραδι. Ηταν μια τελεια βραδια.
Την Κυριακη, πηγαμε στα ξαδερφια μου στο Πορτο Ραφτη, οπου ηπιαμε καφε και φαγαμε τον αμπακο διπλα απο τη θαλασσα, μπροστα στο αναμμενο τζακι! Πολυ ομορφα!
Δυστυχως, μετα οι κουμπαροι μου επρεπε να επιστρεψουν Τρικαλα....Αλλα δεν πειραζει, θα παω εγω συντομα...
Οι επομενες μερες κυλησαν πολυ ηρεμα, σπιτι, βολτουλες, ξεκουραση...Την παραμονη Πρωτοχρονιας πηγαμε στο σπιτι της αδερφης μου για φαγητο και ρεβεγιον. Ο καλος μου δουλευε μεχρι τις 11 το βραδυ και μολις που προλαβε να ερθει, δωδεκα παρα επτα λεπτα μπηκε! Αφου προλαβε, ολα καλα!
Ανημερα Πρωτοχρονια φαγαμε στην πεθερα μου και μετα ξεραθηκαμε. Εκτοτε, ολο ξαπλα ειμαι! Εχω ξεκουραστει πολυ! Να δω πως θα ξαναμπω απο Πεμπτη σε ρυθμους δουλειας! Για ποτε περασαν οι μερες ουτε το καταλαβα!
Γενικα λοιπον, απο τις ομορφες στιγμες, αλλα και απο καποιες πολυ ζεστες και γλυκες κινησεις που εκαναν για μενα οι δικοι μου ανθρωποι, καθως και καποιοι απο εσας, μπορω να πω οτι περασα μια απο τις ομορφοτερες εορταστικες περιοδους των τελευταιων χρονων. Παροτι το 2009 με χτυπησε κατω κυριολεκτικα σαν το χταποδι, τωρα νιωθω γεματη, νιωθω ολο ζεστασια και ορεξη και αισιοδοξια. Ελπιζω αυτες οι τελειες στιγμες να ειναι μονο ενα μικρο δειγμα του τι θα ακολουθησει. Ελπιζω το 2010 να ειναι καλυτερο, γιατι ειναι πολυ σημαντικη χρονια για μενα! Βασικα, οχι απλα το ελπιζω, ειμαι σιγουρη, δεν θελω ουτε να σκεφτομαι το αντιθετο!
Σας ευχομαι λοιπον εναν υπεροχο χρονο, γεματο υγεια κυριως και αγαπη, αλλα και γεματο ονειρα, ελπιδα, δυναμη, δημιουργικοτητα και ομορφια!
Υ.Γ. Τι σκατα κανω λαθος και ποτε δεν πετυχαινω τα μελομακαρονα;
Υ.Γ.2 Οι κουραμπιεδες μου ειναι σουπερ!
Υ.Γ.3 Η αχαϊρευτη δεν εχω ακομα κοψει πιτα! Μετα θελω να μου παει και καλα ο χρονος! Χαχα!
Πεταλουδισια φιλια σας στελνω!